Jak wyglądał grób Józefa z Arymatei i jak początkowo wyglądał Święty Grób

Co Jezus widział z krzyża to zbiór 10 medytacji związanych z męką i śmiercią Pana Jezusa. Punktem wyjścia rozważań są miejsca i osoby, które Chrystus mógł dostrzec z krzyża.

[...]

Kiedy Jezus przechodzi przez Bramę Efraima, jest jak męczennik wypychany na arenę. Męczennik widzi paszcze lwów, Jezus ujrzał swój grób, i ten niszczycielski otwór musiał Mu przypomnieć słowa Hioba: „Złamany mój duch, ulatują me dni, zostaje mi cmentarz” (Hi 17,1). Jednak kiedy spojrzał dalej, otworzyła się przed Nim inna perspektywa. Mógł zawołać z ufnością, jak Jego przodek Dawid: „Bo w kraju zmarłych duszy mej nie zostawisz i nie dopuścisz, bym pozostał w grobie. Ty ścieżkę życia mi ukażesz” (Ps 16,10).

Oto więc „święta grota”, która zaświadczy o losach Zbawiciela i dopełni ich ziemskiego biegu. Trzy groty oznaczają trojaką głębię: głębię pierwotnego uniżenia, głębię nauczania, głębię ofiary. Dwie pierwsze były wytworami natury; trzecią zapewniła przyjaźń. Józef z Arymatei, ukryty, bogaty uczeń, ustąpi przed swoim Mistrzem; w swojej nowej posiadłości Gareb, skąd wyłania się miejsce Czaszki, ze swojego własnego pośmiertnego schronienia czyni grób Boskiego Przyjaciela.

Czy później jeszcze wykorzysta to miejsce? Niemal byśmy tego chcieli, by ustalić nasze prawa do tego grobowca, przez który wszelkie ciało odnosi zwycięstwo, ale z pewnością się na to nie odważy. Nikt poza Jezusem nie mieszkał w łonie Dziewicy; nikt poza Nim nie zajmie miejsca Jego nowych narodzin.

Łukasz zaznacza, że w tym grobie „nikt jeszcze nie był pochowany” (Łk 23,53), mocne zaprzeczenie, by podkreślić pełną szacunku wyłączność i niejako dziewictwo tego kamienia ante i post.

Żydowskie groby powszechnie znajdowały się na terenach służących do odpoczynku. W tej pełnej ogrodów okolicy miasta było ich wiele. Część z nich istnieje jeszcze dzisiaj i bardzo łatwo wyobrazić sobie ich rozmieszczenie.

Grobowce wykuwano w litej skale. Starzy Izraelici, którzy niewiele budowali, wiele kopali; w ten sposób zyskiwali przestrzeń, a ich dzieło było trwalsze, toteż ich nekropolie lepiej zniosły upływ czasu niż ich miasta. Z iluż starożytnych miast jako jedyny ślad pozostały otwory w skale i stopnie prowadzące do grobowców!

W czasach Jezusa używano kilofa i dłuta z ogromną gorliwością; dochodziło do tego zamiłowanie do zdobnictwa, inspirowane techniką grecko-rzymską. W Dolinie Jozafata niemal wszędzie w jej okolicy, tak jak w rejonie Abud, Tibneh itd., znajdują się charakterystyczne tego wzory. Zwiedzający z Ewangelią w ręku znajdzie tam do swych rozważań elementy przejmującej konstrukcji miejsca.

Gdy czytamy Ewangelię i starannie porównamy szczegóły opisu z danymi topograficznymi i archeologicznymi, jesteśmy w stanie wyobrazić sobie bardzo dokładnie, jak wyglądał grób Józefa z Arymatei i jak początkowo wyglądał Święty Grób. [...]

Wszystkie wymienione elementy techniczne powstały jednocześnie z samym grobowcem, więc w Wielki Piątek były gotowe i Józef z Arymatei nie musiał zastanawiać się nad swoją propozycją. Wyraźnie widać, że niczego nie przewidziano; św. Jan mówi nam, że działano z konieczności, gdyż wkrótce miał rozpocząć się szabat, a ten grób znajdował się w pobliżu (por. J 19,42). [...]

Grób Chrystusa jest tylko przejściem. Pogłębia się jak przejście podziemne, zakończone łukiem triumfalnym. Jezus używa go jako bramy śmierci, szybko jednak czyni z niej bramę życia. Tam, gdzie my zapadamy się na tak długo, jak długo będzie istniał świat, On temu żarłocznemu trwaniu płaci jedynie drobną daninę.

Jeszcze dwa dni, a ten kamień nagrobny skruszy się jak skorupa kryjąca w sobie ptaka, i ujrzymy moc skrzydeł. Jeszcze dwa dni, a ta grota rozewrze się jak wargi i wybiegnie z niej życie jak śmiech Boga. Materiał chroniony prawem autorskim