Czy asertywność nie jest egoizmem?

(...)

W swojej pracy wiele razy spotkałam się z pytaniem: czy asertywność nie jest egoizmem? Słyszałam historie, w których osobom stawiającym granice zarzucano, iż myślą tylko o sobie. Mój komentarz do tego jest następujący: na pewno znajdą się ludzie, którzy będą tak uważać. Tacy, którym trudno będzie przyjąć odmowę, a strategią na poradzenie sobie z nią będzie próba wpędzenia cię w poczucie winy. Nie twierdzę, że będą to robić intencjonalnie i świadomie, raczej będzie to wynikało z ich rozżalenia i trudności z akceptacją odmowy. Brak zgody, asertywne mówienie „nie”, nie jest tym samym co egoizm, gdyż ten nie bierze pod uwagę dobra drugiej strony. Egoista skoncentrowany jest tylko na sobie i swoim dobru, często wykorzystując przy tym innych; osoba asertywna natomiast stawia granice, czyli informuje, co jest możliwe, a co nie (między innymi z celem uwzględniającym wspólne dobro – jakim może być chociażby satysfakcjonująca współpraca dzięki jasnym zasadom). Dlatego jeżeli ktoś kiedyś wytknie ci, że jesteś egoistą, ponieważ mówisz o tym, co ci pasuje, a co nie, zachęcam do odpowiedzenia, iż może tak to wygląda dla tej osoby, ale tak naprawdę jest to asertywnym poszanowaniem twoich granic. Wynika to z szacunku do siebie i także do tej drugiej osoby, gdyż wiąże się ze szczerą postawą wobec niej, a nie ściemnianiem tylko po to, aby jej nie urazić, lub zaciskaniem zębów i robieniem rzeczy, na które w danym momencie nie ma się przestrzeni. (...)
 

Anna Mochnaczewska, Nawyki zamiast cudów, wydawnictwo MANDO, 2023