Wystawa „Bolesław Barbacki – malarstwo, rysunek”

Bolesław Barbacki urodził się 10 X 1891 r. w Nowym Sączu. Zdolności artystyczne, które przejawiał od najmłodszych lat, rozwijał pobierając w gimnazjum lekcje rysunku u sądeckiego malarza Antoniego Broszkiewicza. W latach 1910-1916 studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych, w pracowni Teodora Axentowicza, a także równolegle prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim.

 Po powrocie do Nowego Sącza poświęcił się teatrowi - swojej drugiej poza malarstwem pasji życiowej. W 1918 r. zorganizował amatorskie Towarzystwo Dramatyczne, w którym działał aktywnie do wybuchu II wojny światowej jako aktor, reżyser, scenograf i charakteryzator. W latach 1924-25 przebywał na prywatnych studiach malarskich w Paryżu, podczas których kopiował w Luwrze dzieła mistrzów renesansu i baroku, oglądał obrazy impresjonistów oraz spotykał się z polskimi artystami. W 1920 r. rozpoczął działalność edukacyjną podejmując posadę nauczyciela rysunku w nowosądeckim gimnazjum żeńskim. Sześć lat później założył krawiecką Szkołę przemysłową Żeńską Towarzystwa Szkoły Ludowej, którą kierował do 1937 r. Ponadto prowadził w Nowym Sączu szeroką działalność kulturalną pełniąc w latach 1932-39 funkcję prezesa Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. 20 I 1941 r. został po raz pierwszy aresztowany przez gestapo i po miesiącu przesłuchań wypuszczony na wolność. Po kolejnym aresztowaniu w czerwcu tego samego roku umieszczony został sądeckim więzieniu. Zginął 21 VIII 1941 r. rozstrzelany przez hitlerowców wraz z innymi więźniami w Biegonicach pod Nowym Sączem. Bolesław Barbacki znany jest przede wszystkim jako portrecista. W swoim malarstwie kładł nacisk na realistyczne oddanie cech osoby portretowanej i wyrażenie strony psychologicznej modela. Poza bardzo licznymi portretami, dominującymi w jego twórczości, artysta malował także pejzaże i obrazy religijne. Unikał idealizacji oraz schematycznych, uproszczonych form charakterystycznych dla awangardowych kierunków malarskich, których był zdecydowanym przeciwnikiem. W okresie międzywojennym uznawany był za jednego z najlepszych portrecistów polskich i był kilkakrotnie nagradzany na tej dziedzinie przez Towarzystwo Zachęty Sztuk Polskich w Warszawie, którego w 1938 r. został honorowym członkiem. Brał również udział w ponad trzydziestu wystawach indywidualnych na terenie kraju.