Duchowość Ojca Pio - uzdrowienie codzienności

Uzdrowienie codzienności

Ojciec Pio uważał, że pokutą może być również cierpliwe znoszenie trudów dnia codziennego, własnych ograniczeń oraz czynienie wszystkiego dla Boga. Jednej ze swych córek duchowych napisał: „Niech cierpliwe znoszenie życiowych prób, a także ukierunkowanie nauki i pracy na Jezusa stanie się twoją pokutą”. Inne z nich zachęcał do analogicznego postępowania, aby mogły w ten sposób odpokutować za grzechy „popełnione przez wybryk umysłu” albo za czyny, które „nie zostały uświęcone świętym posłuszeństwem”.

Podobnych wskazówek Ojciec Pio udzielał swoim współbraciom. Bratu Emmanuelowi da San Marco la Catola radził: „Na razie nie podejmuj wielkich pokut, lecz odpłacaj za pomocą ducha łagodności, znosząc wszystko w dobrej wierze”. Natomiast o. Benedettowi da San Marco in Lamis zalecał: „Jako pokutę, za każdym razem, kiedy wybuchniesz, powinieneś natychmiast w dwójnasób okazać się delikatniejszy”.

Dla Ojca Pio pokuta stanowiła nie tylko antidotum na zło i grzech, ale również pomoc w rozwoju życia duchowego i jego ozdobę. Pisał o tym do o. Agostina da San Marco in Lamis: „Wiara je ożywia, nadzieja podtrzymuje, miłość rozpala, skromność upiększa, pokuta zdobi”. Natomiast Raffaelinie Cerase tłumaczył, że życie duchowe wzrasta dzięki świadectwu świętych, których przykład pociąga grzeszników do podjęcia pokuty, a dusze letnie do większej gorliwości. Wyjaśniał: „Ileż letnich dusz stało się gorliwymi, ileż gorliwych zapłonęło jeszcze większą gorliwością i ileż grzesznych podjęło pokutę, słysząc, jak dusze zakochane w niebie opowiadają o cudach, jakie łaska Boża w nich uczyniła”.

Ojciec Pio zadawał sobie również pytanie: dlaczego warto pokutować? I tę odpowiedź znalazł w Chrystusie, a dokładnie w Jego męce i śmierci. W krótkim przemówieniu z okazji świąt Wielkanocy napisał: „Dlaczego Jezus Chrystus wydał siebie na śmierć? Aby odpokutować za nasze winy – to podpowiada mi wiara”. Uważał też, że skoro Jezus pokutował za nasze winy, my także winniśmy postępować podobnie. Nieocenioną pomocą w zwalczaniu grzechu, który prowadzi do śmierci duchowej, było według niego czynienie pokuty. Pomimo że niekiedy stawała się ona bolesna niczym niesienie krzyża, surowo napominał tych, którzy nie podejmowali walki duchowej ani żadnych zobowiązań.

Włoski fizyk i polityk, Enrico Medi w swoim wystąpieniu z okazji pięćdziesiątej rocznicy święceń kapłańskich Ojca Pio napisał: „Ojciec Pio słucha naszej spowiedzi. (...) Ta krwawiąca ręka rozgrzesza, a zmartwychwstanie śpiewa hymn naszej odnowionej historii. Każda dusza, która przechodzi przez ten konfesjonał, musi kosztować krew, także krew naszego ojca duchowego. (...) Przychodzą mężczyźni, kobiety, rano, wieczorem, codziennie, zawsze, od tylu lat. Być może, że po ofierze mszy świętej jest to największy krzyż Ojca Pio, niesiony przez niego wraz z ofiarą jego serca. Możliwość oddania się każdej duszy z osobna, bezpośrednio, wskrzeszanie, uzdrawianie, pocieszanie, rozkochiwanie jej w Jezusie jest jego pociechą”. Posługa spowiedzi, którą z tak wielkim oddaniem pełnił Ojciec Pio, pomagała jego penitentom czyniącym pokutę wyzwalać się z sideł grzechu i gorliwie zachowywać czyste sumienia. Rozgrzeszenie otrzymywali mocą krwi Chrystusa, a poprzez pokutę ocierali Jego rany, zadane przez własne grzechy.

 (...)

TEKST BR. BŁAŻEJ STRZECHMIŃSKI OFMCAP, dwumiesięcznik "Głos Ojca Pio" nr 3 (147) 2024

brat Błażej Strzechmiński – kapucyn, doktor teologii duchowości. Absolwent Papieskiego Uniwersytetu Antonianum w Rzymie i Papieskiego Uniwersytetu Jana Pawła II w Krakowie. Zastępca redaktora naczelnego „Głosu Ojca Pio”. Autor książek: „Historia jak ze snu. Inna biografia Ojca Pio”, „Świadkowie tajemnicy. Osobliwe towarzystwo Ojca Pio”, „Terapeuta dusz. Kierownictwo duchowe Ojca Pio” i „Misterium miłości. Droga krzyżowa z Ojcem Pio”.