To było powołanie w powołaniu

We wrześniu 1946 roku Matka Teresa, mająca wówczas trzydzieści sześć lat, została wysłana na coroczne rekolekcje i potrzebny odpoczynek do klasztoru loretańskiego w Dardżylingu, mieście leżącym u stóp Himalajów, niespełna siedemset kilometrów na północ od Kalkuty. Podczas podróży pociągiem , we wtorek 10 września 1946 roku, miała decydujące mistyczne spotkanie z Chrystusem. […] „To było powołanie w powołaniu. To było powtórne wezwanie. Wezwanie, by opuścić Loreto, gdzie byłam bardzo szczęśliwa, i udać się na ulice, aby służyć najbiedniejszym z biednych. […]. W 1946 roku udałam się do Dardżylingu na rekolekcje. To stało się w tym pociągu. Wtedy właśnie usłyszałam wezwanie, aby porzucić wszystko i pójść za nim do slumsów, służąc Mu pośród najbiedniejszych z biednych. […] Wiedziałam, że taka była Jego wola i że musiałam pójść za nim. Nie miałam najmniejszej wątpliwości, że to będzie Jego dzieło (1).” Matka Teresa uznała ten dzień, obchodzony później jako „Dzień Natchnienia” (2), za prawdziwy początek Misjonarek Miłości. […]

Matka Teresa nie tylko niosła światło Chrystusa najuboższym z ubogich; ona także spotykała Chrystusa w każdym z nich. Jezus postanowił utożsamić się z ubogimi i wszystkimi, którzy cierpią, i potwierdził to, gdy powiedział: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” [Mt 25,40]. Matka Teresa pojęła głębię utożsamiania się przez Jezusa z każdym cierpiącym człowiekiem i zrozumiała mistyczny związek między cierpieniami Chrystusa i cierpieniami ubogich. Przez swoją pokorną służbę starała się „przyprowadzić Dusze do Boga – i Boga do Dusz” (8).

Matka Teresa. „Pójdź, bądź moim światłem”, przekład: Michał Romanek, Wydawnictwo Znak, 2008
W cytowanych fragmentach nie uwzględniono przypisów