Kultura współczesna krzyczy: chwytaj dzień, ciesz się wrażeniami, zdobywaj

(...)

Katecheza świata

Kultura tworzona przez człowieka współczesnego, która oddziałuje na niego, staje się coraz bardziej atrakcyjna, a zarazem problematyczna. Oczywiście, jesteśmy świadkami wielu pozytywnych zmian, takich jak rozwój technologii, wzrost komfortu życia, dostęp do wiedzy, możliwość podróżowania, jednocześnie człowiek dwudziestego pierwszego wieku wydaje się bardziej zmęczony, mniej szczęśliwy i słabo przywiązany do fundamentalnych wartości: rodziny, dobra wspólnego czy wiary. Natychmiastowa i łatwo dostępna gratyfikacja wielu potrzeb pociąga za sobą ryzyko ugrzęźnięcia w bezkresnym hedonizmie, a świat bez granic i zasad, propagowany zwłaszcza w Internecie i mediach społecznościowych, staje się prawdziwą rodziną.

Uzależnienie się od bodźców zewnętrznych i hałasu ingeruje nie tylko w świat psychiki, umysłu czy relacji społecznych, ale dotyka również wymiaru duchowego. Coraz trudniej człowiekowi godzinami siedzącemu przed szklanym ekranem usłyszeć własny głos wewnętrzny i natchnienia Ducha Pańskiego. Innymi słowy – połączyć się ze sobą samym i Bogiem obecnym w głębi serca. Duchowość wydaje się odległą krainą, do której coraz trudniej samemu dotrzeć. Uważa się, że podróż w tamtą stronę zarezerwowana jest jedynie dla specjalistów, mnichów buddyjskich lub kartuzów żyjących w odosobnieniu na peryferiach świata.

Dlatego dzisiaj, bardziej niż kiedykolwiek, potrzeba wysiłku i determinacji, aby powrócić do życia duchowego – zatrzymania, ciszy, refleksyjności, odkryć wymiar głębi w swoim sercu i usłyszeć rytm Bożej obecności. Proces powrotu do własnego wnętrza nie jest łatwy ani szybki. Kultura współczesna krzyczy: chwytaj dzień, ciesz się wrażeniami, zdobywaj, korzystaj z okazji, nie marnuj czasu... Tymczasem życie duchowe domaga się zatrzymania, powrotu do ciszy, refleksyjności, uważności, samodyscypliny, rezygnacji z wartości proponowanych przez popkulturę oraz otwartości na tajemnicę przekraczającą doświadczenia zmysłów.

Uboga formacja
Coraz częstsze odchodzenie ludzi z Kościoła spowodowane jest brakiem odpowiedniej formacji ku religijnej i duchowej dojrzałości. Kiedy człowiek żyje prostymi schematami wyobrażeniowymi na temat Boga, zadowala się rytuałami, co sprawia, że pozostaje na powierzchni życia duchowego. Tymczasem funkcjonowanie jedynie na poziomie zasad i moralności uniemożliwia przeżywanie pasji i radości wiary. Ukazywanie Boga jako „bozi”, pogodnego staruszka, nudnego szachisty rozgrywającego ludzkie życie czy surowego policjanta nie pomoże wejść z Nim w intymną relację.

Słusznie papież Jan Paweł II pisał: „wiara i rozum są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy” (Fides et ratio). Wskazywał w ten sposób, że nie wolno zapominać o Tajemnicy ani o szukaniu możliwości jej zrozumiałej komunikacji ze współczesną kulturą. Wiara bez poznania i wiedza bez otwartości na Tajemnicę nie są w stanie przekazać pełnego orędzia Chrystusowego współczesnemu człowiekowi szukającemu prawdy.

(...)

Fragment przygotowywanej książki „Uskrzydlić duchowość” br. Piotra Kwiatka OFMCap, która ukaże się nakładem Wydawnictwa SERAFIN.

„Głos Ojca Pio” [GOP 147/3/2024]

BRAT PIOTR KWIATEK – kapucyn, doktor psychologii. Wykłada psychologię komunikacji w Wyższym Seminarium Duchownym Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Krakowie oraz interwencje pozytywne na Uniwersytecie Humanistycznospołecznym SWPS – studia rekomendowane przez założyciela nurtu psychologii pozytywnej, prof. Martina E. P. Seligmana. Autor książek: „Kochaj Boga i nie bój się być szczęśliwym”, „Ucieszyć się życiem. Cztery okna wdzięczności”, „W świetle cienia. Trudności w drodze do szczęścia”, „Sztuka życia bez narzekania” oraz „Psalmoterapia”, a także we współpracy z s. Anną Marią Pudełko AP: „365 dni w rytmie Psalmów” i „Komunikacji można się nauczyć”.