11 listopada 1918 roku: ojcowie naszej Niepodległości

Ignacy Daszyński

Urodził w 1866 r., w sienkiewiczowskim Zbarażu, a jego dzieciństwo było przepełnione duchem patriotyzmu, zwłaszcza w atmosferze powstania styczniowego. Pod wpływem swojego brata, Ignacy Daszyński zaczął dosyć wcześnie interesować się socjalizmem. Nim trafił na studia do Krakowa podróżował po Galicji poznając problemy ludzi wsi oraz nielicznych tam robotników, natomiast w stolicy małopolski nim rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, dosięgły go szykany i aresztowania za działalność polityczną. Daszyński wyjechał na Zachód, a po powrocie był jednym z głównych organizatorów ruchu socjalistycznego w Galicji. Od 1897 r. zasiadał on w wiedeńskiej Radzie Państwa, był radnym w Krakowie.

Ignacy Daszyński przed I wojną światową był zwolennikiem Józefa Piłsudskiego. Współpracował z Polską Partią Socjalistyczną angażując się m.in. w prace krakowskiego „Strzelca” czy Komisji Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych. Po wybuchu wojny Daszyński wspierał działalność piłsudczykowskiej Polskiej Organizacji Narodowej. W październiku 1918 r. był współautorem manifestu, w którym polscy posłowie parlamentu austriackiego oświadczali, że odtąd uważają się za obywateli Polski.

W nocy z 6 na 7 listopada 1918 r., Ignacy Daszyński stanął na czele Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej w Lublinie, który ogłosił bardzo postępowo-demokratyczny program reform społeczno-gospodarczych. Piłsudski po powrocie do kraju przyjął 12 listopada dymisję rządu lubelskiego, a Daszyńskiemu powierzył misje stworzenia nowego, koalicyjnego rządu. Jednak kandydatura Daszyńskiego została zablokowana przez Narodową Demokrację. Skupiając się odtąd na pracy parlamentarnej Ignacy Daszyński był liderem Polskiej Partii Socjalistycznej. Po maju 1926 r. – Daszyński stał się jednym z przywódców opozycji wobec autorytarnych rządów piłsudczyków. Zmarł 31 października 1936 r.