Brazylijski artysta w Nowym Sączu. Cadu „Zanosi się na deszcz”

Wystawę „Zanosi się na deszcz” brazylijskiego artysty Cadu czyta się jak analogowy hipertekst, pełen zapętlonych narracji i topograficznych odniesień. Prace funkcjonują osobno, ale też budują wzajemne relacje jak w eksperymentalnym utworze muzycznym, w którym dźwięk dopowiedziany zostaje tekstem, ruchem, czy obiektem. Na obrzeżach tych nakładających się na siebie języków powstaje przestrzeń dla zakłóceń, szumów i zaniechań. Ich obecność jest koniecznym dopełnieniem uruchomionych na wystawie procesów, przywołaniem realności życia w kontekście sztuki, opartej na destrukcji i odradzaniu się koncepcji tworzenia.

Prezentowane prace powstały jako otwarte na innych uczestników sytuacje, angażują lokalne potencjały i przenoszą je w obszar osobistych poszukiwań artysty.

Tytuł wystawy jest zapożyczeniem od utworu muzycznego Steve’a Reicha, który w roku 1965 uzyskał efekt mechanicznego zapętlenia odtwarzając na dwóch magnetofonach szpulowych słowa „it’s gonna rain”. Formalnie utwór zapowiadał muzykę elektroniczną, jednak w kontekście apokaliptycznego przekazu (tekst przywoływał słowa pastora, które w obliczu kryzysu rakietowego na Kubie miały znamionować koniec świata) rytmiczne powtórzenie mogło stanowić element porządkujący, próbę poszukiwania ładu w wymykającej się spod kontroli rzeczywistości.
Stosunek Cadu do muzyki modernistycznej jest całkowicie empiryczny. Artystę fascynują marginesy dźwięku oraz formy przestrzenne, które nie przynależą już do instrumentu. Cadu wywodzi rytm z powtarzalności różnic, odnajduje go w cykliczności natury, odniesieniach topograficznych i dystansach. Właściwa okresowi dzieciństwa ciekawość i skłonność do eksperymentowania powraca w pracach Cadu w postaci zmodyfikowanych do nowych znaczeń zabawkowych mechanizmów, przyrodniczych doświadczeń, wtórnie użytych materiałów.

Jednak sztuka Cadu to przede wszystkim bardzo osobiste, intymne poszukiwania i próba umiejscowienia siebie w relacji ze światem rozpiętym między żywiołem natury a technologią. Trwanie pomiędzy tymi dwiema opozycjami, otwieranie siebie na proces doświadczania z pełnym przyzwoleniem dla błędów i porażek, stanowi o sile i autentyczności jego prac.

Źródło: MCK SOKÓŁ
(oprac. JB)