Dlaczego miód spadziowy jest tak przebogaty i do czego użyć pierzgi

Pszczelarstwo na tych ziemiach przetrwało do dnia dzisiejszego, ma się dobrze. Przeważają pasieki małe amatorskie. Jest kilka większych. Należy powiedzieć, że pszczelarstwo małe amatorskie na swoje zalety szczególnie na terenach górskich: zapewnia bardzo równomierne napszczelenie terenów w górach gdzie trudno przemieszczać duże pasieki transportem samochodowym, sprzyja dobremu zapyleniu roślin uprawianych i dzikorosnących wymagających zapylenia przez owady, wiele pasiek w górach jest pięknie i malowniczo położonych.

Wielu właścicieli tych małych pasiek ma uzdolnienia rzeźbiarskie i w pasiekach górskich można spotkać pięknie rzeźbione malowane ule. Mają one swoisty urok i na pewno dobrze reprezentują dorobek kultury materialnej tutejszych mieszkańców. Zapoznają właścicieli, ich rodziny, znajomych z bardzo ciekawym i tajemniczym życiem pszczół oraz niejako wymuszają poznanie bogatego świata roślin, które pszczoły zapylają i z których pozyskują nektar.

Jednym z najważniejszych zadań pszczelarstwa jest zapylenie roślin owadopylnych uprawianych przez człowieka jak i dziko rosnących. Rola pszczół jako zapylaczy w ostatnich latach znacznie wzrosła- ponieważ maleje liczebność owadów zapylających dziko żyjących. Ponadto pszczoły można przewozić na uprawy rolne wymagające zapylenia. Rolnicze znaczenie jest nieocenione.

Drugim zadaniem jest dostarczanie człowiekowi produktów pszczelich jak miód, pyłek, pierzga, propolis, mleczko pszczele. Jak powiedział jeden z uczonych „rodzina pszczela jest bio-fabryką wytwarzającą naturalne produkty mające wartość odżywczą jaki i działanie lecznicze na organizm’. Produkty pszczele mogą być wykorzystane w naturalnym stanie- mogą służyć za pokarm dla pszczół jak i bez żadnego przetworzenia dla człowieka. Produkty pszczele mogą być spożywane przez małe dzieci jaki i osoby w podeszłym wieku. Dobrze komponują się ze spożywaniem innych produktów jak i stosowaniem różnych leków.

Miód pszczeli

Jest najbardziej znanym produktem pszczół. Skład miodu zależy od gatunku roślin z których zbierany był nektar lub spadź, miejsca zbioru, nasłonecznienia, środowiska. Mód jest cennym produktem spożywczym, leczniczym, energetyzującym, dostarcza organizmowi wielu substancji odżywczych i leczniczych. Jest wykorzystywany w leczeniu wielu chorób jak: choroby układu oddechowego, zapalenia gardła, oskrzeli, płuc, gruźlicy płuc, w chorobach naczyń krwionośnych, chorobach serca, mózgu, chorobach wątroby, chorobach przewodu pokarmowego, chorobach skóry, oparzeniach, leczeniu ran, leczeniu chorób oczu, owrzodzeń żylakowych, chorobach układu nerwowego, chorobach nerek, gruczołu krokowego, chorób wieku starczego, pomaga wraz z innymi produktami pszczelimi w leczeniu narkomani i alkoholizmu.

Miód jest również doskonałym naturalnym kosmetykiem. Na Sądecczyźnie produkuje się cenne miody spadziowe. Duża ilość lasów jodłowych, świerkowych powoduje, że jesteśmy jednym z większych producentów miodów spadziowych- szczególnie jodłowych. Spadź jodłową w Polsce można pozyskać tylko na południowych stokach Karpat, Górach Świętokrzyskich i na Roztoczu a więc na niewielkim obszarze kraju ale najpiękniejsze lasy jodłowe są u nas.

Ponieważ w powstaniu miodu spadziowego uczestniczą różne gatunki mszyc, czerwców i pszczoły., które dodają do  soku drzew  różne swoje wydzieliny, skład chemiczny jest bardzo bogaty i różni się od miodów kwiatowych zawartością mikro i makroelementów, których jest w tych miodach średnio 5-10 razy więcej niż w miodach kwiatowych, większa ilość wolnych aminokwasów, dużo różnych enzymów, inhibiny, które mają właściwości antybiotyczne oraz niektóre cukry, których nie spotyka się w miodach kwiatowych jak melecytoza, rafinoza, dextryny.

Miody spadziowe ze względu na swoje właściwości odżywcze, lecznicze i smakowe są miodami bardzo poszukiwanymi w Polsce i Europie. Należy też powiedzieć, ze miody spadziowe z północnych stoków Karpat są praktycznie nie zbadane pod względem swojego składu chemicznego i występujących w nich związków mających znaczenie lecznicze. Tak, że jest pole do działania dla naukowców z dziedziny biochemii, farmaceutyki, którzy chcą przyczynić się do lepszego poznania tego unikalnego regionalnego produktu. Może okazać się, że ma swoiste cenne właściwości lecznicze jak miód Manuka produkowany w Nowej Zelandii przez pszczoły z nektaru drzewa herbacianego.

Obnóża pyłkowe i pierzga

Produkty te są mniej znane niż miód. W naszym regionie pozyskiwanie obnóży pyłkowych rozpoczęło się na początku lat osiemdziesiątych XX wieku, a pierzgi trochę później. Produkty te pozyskuje niewielu pszczelarzy. Pozyskanie to stopniowo wzrasta, ze względu na cenne właściwości odżywcze i lecznicze. Pierzga – jest to produkt przygotowany przez pszczoły z obnóży pyłkowych, miodu i wydzieliny gruczołów gardzielowych pszczół. Ma ona zbliżone właściwości odżywcze i lecznicze do obnóży pyłkowych, ale jak podkreślają autorzy wielu publikacji działa na organizm człowieka silniej, ma 3 razy lepszą przyswajalność.

Produkty te stosuje się do leczenia anemii, w tym anemii złośliwej z powodu nieprzyswajania żelaza, chorób wątroby, w kombinacji z miodem i mleczkiem pszczelim, chorób prostaty, neurologicznych, chorób serca i układu naczyniowego, chorób reumatycznych, chorób kręgosłupa, chorób psychicznych, w leczeniu bezpłodności i patologiach ciąży. Poprawiają działanie układu nerwowego, poprawiają działanie procesów metabolicznych i odpornościowych organizmu, poprawiają pamięć, zwiększają ukrwienie mózgu, zapobiegają udarom mózgu, stymulują gruczoły wydzielania wewnętrznego, stosuje się przy leczeniu chorób skóry, przewodu pokarmowego, obniżają cholesterol, są dobrym składnikiem dietetycznym dla diabetyków, harmonizują ciśnienie krwi. 

Obnóża pyłkowe i pierzgę stosuje się przy mentalnej anoreksji, w stanach wyczerpania fizycznego i psychicznego, poprawiają wzrok i leczą niektóre choroby oczu. Stosowane są jako dobre naturalne kosmetyki. Maseczki z pierzgi bardzo dobrze usuwają zmarszczki. Obnóża pyłkowe oraz pierzga są doskonałym produktem odżywczym, dostarczają organizmowi szereg niezbędnych związków potrzebnych do prawidłowego działania organizmu przez co zapobiegają powstawaniu wielu chorób i hamują procesy starzenia.

Propolis

Nazywany również kitem pszczelim. Nasi pszczelarze zainteresowali się propolisem w II połowie lat 70 tych XX wieku po wykładach profesora Schellera ze Śląskiej Akademii Medycznej, który badał ten produkt pod względem składu chemicznego i stosowania w leczeniu chorób. Według badań profesora Schellera propolis z naszego terenu cechował się wysoka aktywnością. Propolis ma w swoim składzie około 300 różnych związków dotychczas zbadanych. W tym około 50 bioflawonoidów w postaci wolnej, nigdzie indziej w przyrodzie te związki nie występują w postaci wolnej. Właściwości propolisu to działanie bakteriobójcze, wirusobójcze i grzybobójcze.

• Niszczy szereg bakterii, pobudza działanie przeciwciał i odbudowuje układ odpornościowy człowieka.
• Propolis nasila działanie antybiotyków.
• Blokuje szlaki zapalne organizmu.
• Ma działanie przeciwnowotworowe.
• Blokuje proces przetwarzania komórek zdrowych w nowotworowe.

Według badań japońskich sprawdził się w leczeniu glejaka mózgu. Sprawdza się przy leczeniu chorób skóry, odmrożeniach, oparzeniach, goi rany, leczeniu hemoroidów, żylaków, chorobach oczu, zapaleniach gardła, oskrzeli, płuc, ucha środkowego, leczenia chorób reumatycznych, chorób naczyń krwionośnych, chorób prostaty, chorób wątroby, chorobach jelit, nerek. Pomaga przy nadciśnieniu, leczeniu wrzodów żołądka i dwunastnicy, parodontozie, bólu zębów, stanach zapalnych jamy ustnej, leczeniu dny moczanowej.

Ma bardzo korzystny wpływ na naczynia krwionośne. Zwiększa przyswajalność wapna i witaminy C przez organizm. Duże działanie antyoxydacyjne, stymuluje metabolizm komórkowy, stymuluje tworzenie kolagenu, leczy odleżyny (puder propolisowy). Niektóre badania wykazały, że zwiększa skuteczność stosowanych leków. Bardzo dobrze leczy stany zapalne różnych organów wywołanych przez gronkowca złocistego. To tylko niepełna lista, bo badania ujawniają nowe np. leczenie boreliozy. Należy jednak pamiętać, ze propolis może wywoływać uczulenia u niektórych ludzi- nie mogą stosować oni propolisu.