Kim był starszy brat św. Jana Pawła II?

CZĘŚĆ CZWARTA Radość z narodzin brata

-------------

1. Czy matka przeżyje?

Wojtyłom zaczęło się wreszcie lepiej powodzić. Ojciec Edmunda awansował. W odrodzonym Wojsku Polskim „2 lutego 1919 roku został mianowany naczelnikiem kancelarii w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w Wadowicach”61 i w konsekwencji otrzymał wyższe wynagrodzenie. Ale dodatkowe obowiązki wcale nie sprawiły, że teraz mniej uwagi poświęcał synowi. Wręcz przeciwnie, dbał o to, by spędzać czas z Edmundem, który miał dopiero trzynaście lat. Dlatego ojciec wracał z pracy prosto do domu, jak wspominali mieszkańcy Wadowic. Taki też miał styl bycia. Zbigniew Siłkowski zapamiętał, że „szerokiego życia towarzyskiego pan Wojtyła nie prowadził, a takie rozmowy z przygodnie spotkanymi znajomymi, zaczynające się od słów: co słychać, panie dzieju? – co a priori zwiastowało gadaninę prowadzącą donikąd – na pniu ucinał” .

Potwierdza to Maria Zadora:

– Pamiętam, ojciec mi opowiadał, że Karol Wojtyła raczej unikał spotkań towarzyskich. I że Wojtyłowie nie odwiedzali innych mieszkańców miasta .

– Oni byli tu przybyszami. Nie mieli w Wadowicach ani rodziny, ani też większego kręgu przyjaciół. Raczej też nie zapraszali gości, nie wydawali wielkich przyjęć, żyli skromnie – opowiadał Eugeniusz Mróz .

Podobnie tłumaczy ksiądz Jakub Gil:

– Nie można się dziwić, że Wojtyłowie byli tu jakby „obcy”. Przecież nie mieszkali w Wadowicach z dziada pradziada. Urządzili się tu tylko dlatego, że władze austriackie przydzieliły Karola do pułku wadowickiego .

Paradoksalnie wyobcowanie sprzyjało temu, by rodzice bardziej skupili się na wychowaniu Edmunda, na jego edukacji. A mieli z niego pociechę, bo chłopiec zdrowo dorastał, był nieprzeciętnie zdolny i bardzo dobrze się uczył.