Jesienią 1919 roku okazało się, że Mundek będzie miał jednak rodzeństwo! Aż podskakiwał do góry ze szczęścia, gdy dowiedział się, że mama spodziewa się dziecka.
Maria Zadora opowiada:
– W mojej rodzinie mówiono, że Wojtyłowie ogromnie się z tego ucieszyli. Tym bardziej, że pani Emilia wcześniej martwiła się, iż po śmierci córeczki nie będzie już mogła mieć więcej dzieci .
Do radości dołączył jednak niepokój. Bo życie poczętego dziecka okazało się zagrożone. Do domu Mundka powróciły tragiczne wspomnienia sprzed trzech lat, gdy zaraz po urodzeniu zmarła jego siostra Olga. Teraz był on bardziej dojrzały, więcej rozumiał i odczuwał. A działo się wiele, bo doszło jeszcze drugie niebezpieczeństwo: zagrożenie życia matki. Gdy była w drugim miesiącu ciąży, usłyszała diagnozę od lekarza, zresztą znanego ginekologa i położnika wadowickiego, doktora Jana Moskały, że nie ma szans ani na donoszenie ciąży, ani na urodzenie żywego i zdrowego dziecka. Nakłaniał ją do aborcji.
Emilia Wojtyłowa w pełni zdawała sobie sprawę z zagrożenia życia – swojego i dziecka. Jeśli niemowlę przeżyje – ona miała umrzeć. Aby więc ratować siebie, powinna dokonać aborcji, powtarzał jej lekarz. Do Edmunda docierały rozmowy rodziców na ten temat. Sam też widział płaczącą matkę, która bardzo przeżywała tę sytuację. Był świadom, przed jakim dylematem stoją rodzice. Ale miał też pewność, że uczynią wszystko, by nie doprowadzić do zabicia poczętego dziecka.
I pojawiła się nadzieja. Okazało się, że przyjmujący na terenie wadowickich koszar żydowski lekarz, doktor wszech nauk lekarskich Samuel Taub, wyraził zgodę na poprowadzenie ciąży matki – mimo że dopuszczał ryzyko powikłań i śmierci przy porodzie. Uchodził za świetnego fachowca (a tych nie było wielu w mieście), potrafił wyleczyć chorych albo uratować życie, niekiedy w sytuacjach beznadziejnych, gdy inni lekarze byli już bezradni i nie podejmowali się dalszego leczenia.
Fakty te Edmund musiał znać.

"Edmund Wojtyła. Brat św. Jana Pawła II", Milena Kindziuk, Wydawnictwo WAM, premiera: czerwiec 2022