Edmunda pochłaniało życie kulturalne

Edmunda pochłaniało życie kulturalne, udzielał się w tzw. Jagiellonce[2], czyli wadowickim zespole teatralnym, i także w tę pasję angażował brata. Zachowały się przekazy, że w spotkaniach młodzieżowych często uczestniczył razem z Lolkiem. Ten kibicował Mundkowi również wtedy, gdy ten występował na scenie. Na przykład w sztuce Leona Żypowskiego pt. Ostatni sen Naczelnika (napisanej ku czci Tadeusza Kościuszki) Edmund zagrał rolę żołnierza powstania styczniowego. Reżyserem spektaklu był Mieczysław Kotlarczyk, założyciel Teatru Rapsodycznego. Jego bratanek, profesor Janusz Kotlarczyk, wspominał: „Dom Kotlarczyków był otwarty – pojawiali się w nim starsi i młodsi wadowiczanie, zafascynowani teatrem. Jestem niemal pewien, że wśród odwiedzających bywali też Wojtyłowie: ojciec Karol oraz synowie Edmund i Lolek. W annałach rodzinnych zachowała się notatka na jednym ze scenariuszy, że rolę oficera powstania styczniowego w sztuce L. Żypowskiego «Ostatni Syn Naczelnika» zagrał Edmund Wojtyła. Sądzę też, że zainteresował on teatrem swojego młodszego brata. Mój dziadek przygotowywał dla dzieci przedstawienia z okazji Świętego Mikołaja, Bożego Narodzenia. Sala pękała wtedy w szwach. W tych spektaklach występowali, będąc dziećmi, synowie dziadka. Moim zdaniem to jest właściwie pewne, że na te imprezy Karol Wojtyła (junior) przychodził ze swoim ojcem i bratem”[3].

Mundek zabierał też Lolka ze sobą, gdy umawiał się z kolegami na mecze piłkarskie. Kolega klasowy Edmunda, Władysław Pollner, relacjonował: „Założyliśmy swój klub piłki nożnej pod nazwą «Czarni», składający się z kolegów gimnazjalnych, przeważnie z naszej klasy. Ja grałem na lewym skrzydle, zaś kolega Edmund Wojtyła był bramkarzem, bardzo dobrze bronił. Graliśmy w piłkę nad rzeką Skawą, na dzikim boisku, a obok było boisko do piłki nożnej 12. Pułku Piechoty. Gdy rozgrywaliśmy mecz lub trenowaliśmy, oznaczaliśmy bramki czapkami studenckimi, rogatywkami, a wtedy Edmund sadzał na tych czapkach Lolka. Mówiliśmy do kolegi: «Mundziu, posadź Karola na czapkach, a ty graj w bramce»”[1].

Inny z kolegów Edmunda, ksiądz Franciszek Gabryl, relacjonował: „Kiedy [Lolek] podrósł i miał 2, 3 latka, chodził z Mundkiem na boisko. Podczas, gdy brat grał najczęściej jako bramkarz, Lolek siedział w bramce, bo tam było najbezpieczniej. Mimo to pewnego razu został uderzony piłką i głośno płakał, nie dał się uspokoić i w takim stanie zanieśliśmy go do mamy. Gdy wracaliśmy z boiska, często osobiście nosiłem go na barana, aż do domu”[2].