Mózg introwertyka

Wszyscy gromadzimy w sobie wiele rozmaitych osądów, uczuć, doświadczeń, cech charakteru. Czy są one jednak produktem naszego wychowania, czy też towarzyszą nam od kolebki jako cechy wrodzone? Odpowiedź brzmi – i to, i to.

Różnice między introwertykami a ekstrawertykami ujawniają się nie tylko w odmiennych sposobach zachowania i preferencjach, lecz dają się również wykazać w opisie funkcji mózgu, o czym napisałam już w poprzednich podrozdziałach.

Podczas jednego z doświadczeń zaproponowano uczestnikom eksperymentu najpierw wypełnienie testu osobowości, potem zbadano ich fale mózgowe. Odkryto przy tym, że mózg wielu osób, które na podstawie testu zostały zakwalifikowane jako introwertyczne, wykazuje niezależnie od tego, czy w danym momencie pracują, czy odpoczywają, wzmożoną aktywność bioelektryczną w odróżnieniu od pozostałych badanych.

Zatem mózg introwertyka jest stymulowany mocniej także wtedy, gdy nie docierają do niego bodźce z zewnątrz. Z powodu tej z natury wyższej aktywności mózgu ludzie cisi mają ewidentnie większą potrzebę ochrony przed nadmiarem bodźców zewnętrznych. Z tego też względu osoby o cechach introwertycznych uznawane są także za szczególnie wrażliwe. Introwertykowi zatem jest o wiele trudniej poradzić sobie z nadmiarem bodźców niż ekstrawertykowi. I to nie tylko w znaczeniu psychicznym, lecz także fizycznym. Rzeczywiście można udowodnić, że również system odpornościowy introwertyka reaguje w większym stopniu na obciążenie stresem i nadmiarem bodźców, niż ma to miejsce w wypadku ekstrawertyka.

Karin Ackermann-Stoletzky, Introwertyzm. Cicha moc
Przełożyła Barbara Grunwald-Hajdasz, Wydawnictwo W drodze, 2019

Dziękujemy Wydawnictwu W drodze za udostępnienie cytowanych fragmentów