"Według Platona istnieje w świecie idei niedościgniony wzorzec"

Czasy się zmieniają, niektórzy świadomie wybierają życie singielki lub singla. Inni wolą „niezobowiązujące” przygody miłosne. Na szczęście nadal bardzo wiele kobiet i mężczyzn, dziewczyn i chłopaków pragnie trwałej, pięknej relacji we dwoje. Już spotkali bądź chcieliby spotkać na swej drodze osobę, z którą mogliby stworzyć wymarzony związek.

Niektórzy z nich mają jednak bardzo wysokie, czasem niemożliwe do spełnienia oczekiwania co do poszukiwanej „drugiej połowy”. Niejeden uważa, że każdy powinien odnaleźć swój ideał kobiety lub mężczyzny, kogoś doskonale do niego pasującego. Gdy spotykają osobę, w której się zakochują z wzajemnością, wierzą, iż spotkali taki ideał. Z tego powodu mogą początkowo nie chcieć zauważać różnic i konfliktów między sobą, bo przecież „naprawdę dobrane pary się nie kłócą”. Przy takim podejściu dostrzeżenie (kiedyś to musi nastąpić) trudności czy kryzysu w relacji może spowodować, że kobieta lub mężczyzna bądź obydwoje przeżyją zawód. Stwierdzą, że wcale nie trafili na odpowiednią osobę, a zatem należy się rozstać.

Pewnie to nieco uproszczona wizja, ale jednak wielu z nas, w różnym stopniu, ma mniej lub bardziej uświadomione idealistyczne przekonania. Jakie kłopoty mogą z nich wyniknąć i jak się przed nimi bronić – o tym właśnie chcemy mówić w tym rozdziale. […]

Prawdziwy starożytny mit

Poszukiwanie drugiej połowy, która będzie idealnie do mnie pasować, nie jest nowym wynalazkiem. Już starożytny filozof grecki Platon (427–347 p.n.e.) przedstawia w dialogu Uczta mit o tym, że ludzie mieli niegdyś cztery nogi i cztery ręce oraz dwie twarze. Były to jednostki bardzo silne, mogące zagrozić nawet bogom. Zeus, nie chcąc ich zabijać, postanowił ich jednak osłabić i poprzecinał wszystkich na dwoje. Odtąd każdy tęskni i poszukuje swej utraconej drugiej połowy (1).

To właśnie dzięki Platonowi słowo „ideał” (w języku greckim – „wyobrażenie”) weszło do języków europejskich. Filozof ten uważał, że świat dzieli się na byty niematerialne (właśnie: „idee”), doskonałe pod każdym względem, oraz byty materialne, ziemskie, które są lepszym lub gorszym odwzorowaniem idei. Innymi słowy, według Platona istnieje w świecie idei niedościgniony wzorzec, matryca każdej rzeczy i istoty, na przykład dobra, stołu czy biegu olimpijskiego. Z kolei w świecie ziemskim – jego zawsze niedoskonała realizacja. Zatem „idealny” oznacza coś z jednej strony pierwotnie doskonałego, z drugiej zaś – nigdy w stu procentach nieosiągalnego.

[…]

Piotr Klimski, Wojciech Sulimierski, "Kocham Cię! Współczesne mity o miłości", wydawnictwo W drodze, 2020

Dziękujemy wydawnictwu W drodze za udostępnienie wybranych fragmentów

W cytowanych fragmentach nie uwzględniono przypisów