Dobra książka: "Danuta Szaflarska - jej czas" - fragment piąty

Proszę nie odmawiać pacierza chórem, odmówi go tylko Szaflarska – polecił Bolesław Barbacki, który w „budzie” uczył rysunków. Jego lekcja wypadła w tym dniu jako ostatnia. Dziewczęta, jak zawsze na koniec zajęć, odmawiały modlitwę.
Kiedy już wypowiedziała „Ale nas zbaw ode złego, amen”, Barbacki powiedział: „Jutro przyjdziesz do teatru!”.

O ile Laura Eichhornowa kształtowała umysł Danusi, podsycała w niej ciekawość wielkiej literatury, o tyle kluczowym nauczycielem dla Szaflarskiej jako przyszłej aktorki był z pewnością właśnie on, Bolesław Barbacki, świetny malarz, uczeń Teodora Axentowicza i Wojciecha Weissa, społecznik, twórca nowosądeckiego Towarzystwa Dramatycznego. Nadał inspiracjom doktor Eichhornowej kształ praktyczny.
Danuta Szaflarska tamten pacierz w gimnazjum nazwała swoim pierwszym egzaminem aktorskim.
Teatr był jedną z wielu inicjatyw, którym Barbacki poświęcał niespożyte siły. Ten niezwykle płodny artysta, autor przeszło ośmiuset prac sztalugowych, oprócz Towarzystwa Dramatycznego powołał bowiem do życia także szkołę zawodową dla dziewcząt z gminu, zakład, w którym absolwentki znajdowały pracę. Współtworzył nowosądecki oddział Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i przez wiele lat stał na jego czele.
 W Towarzystwie Demokratycznym był alfą i omegą – aktorem, reżyserem, scenografem i kierownikiem literackim w jednej osobie. Danusię obsadził w Horsztyńskim Słowackiego w roli Michasia. (…)

Gabriel Michalik, „Danuta Szaflarska – jej czas”, wydawnictwo Agora, 2018