Misje dla mnie są realizowaniem Bożego planu w moim życiu zakonnym, jako dominikanki, by „głosić Chrystusa najbardziej potrzebującym” tam gdzie jestem - mówi siostra Alina Sędzimir.

Na misje wyjechałam 6 sierpnia 2007 roku. Jestem więc już spory czas, co nie oznacza, że nic nie jest w stanie mnie tu zaskoczyć. O tak i to bardzo często. Patrzę na misję z perspektywy tych lat dziękując Panu Bogu za Jego nieustanną troskę i opiekę. Czego najbardziej doświadczam tutaj to żywej realnej obecności i pomocy Bożej. Pan Bóg staje się bardzo bliski i często namacalny, zwłaszcza w sytuacjach trudnych, czy chorobie.

Jak to w życiu początki bywają trudne i tak w rzeczywistości było u mnie. Moje pierwsze dwa lata misji nie należały do łatwych z różnych względów. Największą trudnością była bariera językowa, byłam co prawda po roku formacji w CFM w Warszawie, jednak nie było to przygotowanie językowe, by można było mówić i rozumieć, co do mnie mówią…

Każdy dzień przynosi wiele niespodzianek, bywają momenty, czy sytuacje trudne, na pewno jest wśród nich bezradność w sytuacjach, które wydawałoby się nie powinny mieć miejsca w XXI wieku. Jak brak światła, wody bieżącej, czy dostęp do edukacji, co tutaj jest codziennością nawet w stolicy.

Sama doświadczyłam 4 miesiące bez kropli wody z kranu, gdyż takie były „dostawy” miejskiej wody. Kiedy nieco później po otrzymaniu projektu pomocy na studnie głębinową znowu zaczęła lecieć woda z kranu było to dla nas prawdziwe szczęście…Świat misyjny uczy wdzięczności i radości z rzeczy wydawałoby się codziennych dla nas, jak chociażby woda czy prąd, a nie zawsze są one dostępne wszystkim mieszkańcom.

Mimo takich trudności największa jest jednak bieda duchowa. Na każdej misji pracowałam w pracy pastoralnej przygotowując dzieci, młodzież i dorosłych do sakramentów świętych. Kościół katolicki jest młodym Kościołem stąd ludzie często żyją w strachu, który ich zabija. Wiara w czary i magię oraz mnogość sekt powoduje że ludzie żyją w strachu. Szukają także winnych choroby czy śmierci bliskich.

Misje zaczynałam od północy Kamerunu, Ngaoundere, następnie kolejne lata pracowałam w Garoua Boulai przy granicy z Centralną Afryką a następnie w stolicy Kamerunu Yaounde, gdzie pracuję do dziś. Jestem odpowiedzialna w parafii za katechezę przygotowująca dzieci, młodzież i dorosłych do sakramentów świętych.

Centrum Kamerunu jest chrześcijańskie w przeciwieństwie do północy czy wschodu gdzie przeważają muzułmanie. W Yaounde pracuje od 13 lat w parafii św.Piotra Apostoła. Jest to duża parafia z której przez ten czas powstało 7 nowych parafii. Mimo tego każdego roku mamy do katechezy ponad 500 osób. Przykładowo w tym roku było zapisanych 577 osób.

Dlatego katechezę mamy w niedzielę, gdyż możemy wejść do szkoły podstawowej, gdzie są ławki i tablica, mamy bowiem 18 grup wiekowych. To wielka radość, że każdego roku przybywa chętnych do katechezy do sakramentów świętych.

Po katechezie wszyscy katechizowani mają wspólnie Mszę świętą, której oprawę liturgiczną przygotowują poszczególne grupy. Troska by wytrwali w wierze do końca życia, o co się modlimy. Katecheza daje nam wiele pięknych przykładów powrotów do wiary, coraz częściej także wielu protestantów przyjmuje wiarę Kościoła katolickiego. Cieszy fakt, że chrzczonych jest coraz więcej małych dzieci. Widzimy stałą potrzebę formacji katechetów, których wciąż mało.

Piękną posługą jest co niedzielna wizyta u chorych z Komunią Świętą. Chorzy bardzo czekają na Pana Jezusa. W naszej dzielnicy odwiedzamy każdej niedzieli 12 chorych. Natomiast w każdą środę po południu modlimy się modlitwą różańcową, nieszporami oraz dzielimy niedzielną Ewangelią w rodzinach domowego kościoła.

Obok katechezy prowadzimy świetlicę dla dzieci i młodzieży, prowadząc „adopcję na odległość” pomagamy w ich kształceniu. W Kamerunie wszystkie szkoły są płatne stąd wciąż wiele dzieci nie może się uczyć. Dzięki wielu rodzinom z Polski także z Sądecczyzny ( za którą z serca dziękujemy) możemy pomagać w kształceniu wielu dzieci i młodych. Mamy już wśród naszych wychowanków tych, którzy pracują i pomagają innym. Dzieci przychodzą codziennie na zajęcia z francuskiego czy matematyki, młodzi natomiast mają możliwość kursu informatyki, nauki szycia czy gry na pianinie. Podczas wakacji natomiast organizujemy dla dzieci zajęcia wakacyjne: gry, zabawy, dobry film, katecheza, rysunki czy malowanie itd. Aby pomoc była wychowawcza młodzi pomagają dzieciom w zajęciach podczas wakacji oraz troszkę pracują na poletku bananowym, bo każdy chętnie zje banana.

W ubiegłym roku zakończyliśmy projekty budowy domu wraz z centrum formacji dla dzieci i młodych, co pozwoliło wybudować piękne sale dla dzieci i młodych wraz z wyposażeniem i zapleczem. Ważnym projektem była studnia głębinowa, woda służy dla wielu mieszkańców naszej dzielnicy. Ludzie przychodzą po wodę każdego dnia bardzo licznie.

Z najbliższych projektów, które przed nami, czekamy na kosztorys i plan przedszkola, które chcemy wybudować w przyszłości. Mamy nadzieję, że nasze młode siostry na formacji obejmą je w przyszłości, co pozwoli im się utrzymać.

Natomiast stała pomoc to pomoc dla dzieci i młodych, często łączy się ona nie tylko jak pomoc edukacyjna ale bywają momenty kiedy trzeba pomóc wyleczyć dziecko, zawieźć do szpitala, dać rodzinie worek ryżu czy szare mydło do prania. Znamy osobiście wszystkie rodziny naszych uczniów.

Pochodzę z parafii Nawojowa, skąd pochodzi nasza błogosławiona siostra Julia Rodzińska. Urodziłam się w Nowym Sączu i tam uczęszczałam do szkoły średniej wówczas technikum odzieżowe. Po maturze wstąpiłam do Zgromadzenia sióstr św. Dominika, gdzie przez 10 lat po formacji podstawowej pracowałam jako katechetka w różnych szkołach. W 2007 roku zostałam posłana na misje do Kamerunu gdzie pracuje do dziś. (IZ, fot. s.Alina Urszula Sędzimir)