Do połowów żywcowych używam dość sztywnej wędki o długości ponad 3m

Pocieszeniem były jedynie okonie, trafiały się nawet sztuki powyżej 30 cm. Spragniony spotkania z dużym drapieżnikiem postanowiłem poszukać nowego miejsca. Ponad kilometrowe dojście do rzeki przez gęsty las doprowadziło mnie do zapomnianej główki, do której dojście było dodatkowo jeszcze zalane wodą. Kiedy to zobaczyłem na mojej twarzy pojawił się uśmiech – nikogo zapewne tu jeszcze przede mną w tym roku nie było.

Humor poprawił mi dodatkowo widok bijącego z impetem w drobnicę drapieżnika. Postanowiłem spróbować swych sił. Kiedy zaoranie miejsca spinningiem nie przyniosło rezultatu, postanowiłem sięgnąć po żywcówkę. Z łatwością przerobiłem wędkę na żywca i zabrałem się do „roboty”. Złowienie żywca okazało się dość łatwe, po krąpikach i uklei udało się złowić płotkę.

Kilka prób stawiania żywcówki nie dało brania, ale płotka wyglądała obiecująco, jako szczupakowy przysmak. Kiedy i ten żywiec stał bez efektu 20 minut, zdecydowałem się sprawdzić, co się dzieje na drugim końcu wędki. Podniosłem żywca i wtedy nastąpiło mocne uderzenie dużego drapieżnika.

Stojąc na betonowej główce szerokości nieco ponad 30 cm kilkakrotnie próbowałem podholować rybę do podbieraka, ale był on na tyle silny i sprytny, że za każdym razem dawał nura w przeciwnym kierunku testując tym samym wytrzymałość mojego zestawu. W końcu udało się podebrać zbója i kiedy zobaczyłem go w całej okazałości w podbieraku uznałem dzień za udany.

Do połowów żywcowych używam dość sztywnej wędki o długości ponad 3 m. Odpowiednia długość wędki daje możliwość swobodnego manewrowania i doprowadzenia ryby do podbieraka. Żyłka powinna być dość mocna, minimum 0,26 mm. Sprawdza się plecionka. Zawsze należy zakładać wolframowy lub stalowy przypon, gdyż zęby szczupaka z łatwością poradzą sobie z żyłką. Można łowić na tzw. bombkę, czyli duży spławik żywcowy, na przepływankę lub stacjonarnie z odpowiednim przygruntowaniem.

Znaczenie ma też sposób zakładania żywca. Z reguły za pyszczek w przypadku wędki gruntowej lub za płetwę grzbietową na spławik. Dobrze jest zostawić sporo luzu na żyłce. Nie stanowi to problemu w połowach na spokojnej wodzie, a na uciągu dobrze jest zapas przymocować gumką recepturką do wędki. Z zacięciem warto zawsze zaczekać, ryba musi dobrze wziąć inaczej zacięcie będzie puste.

W czasie łowienia tą metodą często można wyjąć rybkę ze śladami po zębach na łusce

Sprawdza się to zwłaszcza w połowie szczupaka, który bierze żywca w poprzek, płynie z nim kawałek i dopiero obraca aby go połknąć. W czasie łowienia tą metodą często można wyjąć rybkę ze śladami po zębach na łusce. Dzieje się tak czasami, gdy drapieżnik męczy żywca instynktownie bez zamiaru zjedzenia lub też, gdy biorą małe sztuki, które nie są w stanie połknąć rybki.

Nie należy się tym zrażać, warto poczekać na branie sporego tatusia lub mamuśki. (Tekst i fot. PW)