Złotooki mocno wypłowiały po zimie, straciły kolor, co w niczym nie stępiło morderczych właściwości. Tak się składa, że delikatny z wyglądu owad, o zwiewnych niczym wróżka skrzydełkach, należy do najbardziej sprawnych zabijaków. Od wiosny do końca lata wyszukuje kolonie mszyc, które metodycznie dziesiątkuje.

Co tam dorosły owad: jego potomstwo żarłocznością bije rodziców na głowę. Jedna larwa o paskudnej aparycji z parą haków na głowie w ciągu dwóch tygodni życia zabija pięć setek mszyc.

Plus tysiące równie uciążliwych przędziorków. Garść owadów z potomstwem ocali pokaźnie drzewko owocowe, oczywiście pod warunkiem, że ogrodnik zachowa zimną krew i nie sięgnie zbyt szybko po chemiczną broń.

Wszystkie złotooki skrzętnie wyłapuję i trzymam w zimowej sypialni. Sypialnia do zbyt wielkie słowo. Tekturowe pudełko pełne pokruszonych liści, gdzie lokuję zaspane osy i biedronki. W altance doczekają wiosny.

Mój przytułek liczy już kilkudziesięciu rezydentów i to bynajmniej nie koniec, bo przy ciepłej zimie, co rusz znajduję kolejnego złotooka. Wyrzucone za okno zginą od chłodu, a w mieszkaniu wyschną od ciepła. Pewnie zapytacie, po jakie licho bawię się w utrzymywanie owadzich przytułków.

Mój altruizm jest bardzo wyrachowany. Wróg mojego wroga jest najlepszym przyjacielem. Każdy przezimowany owad przekąsi szkodnikiem, a potem gdzieś na roślinie zniesie kilkadziesiąt jaj. Każda wylęgła larwa pożre setki mszyc i każdego szkodnika, jaki wpadnie w hakowate szczęki. Za dramo, skutecznie i ekologicznie. Inwestycja w zimowanie złotooków, to dobry biznes. (Grzegorz Tabasz, przyrodnik)

Przeczytaj pozostałe odcinki serii: Przyroda według Tabasza