Dobra książka: Piotr J. Tengowski, „Dzieje Rzemiosła Nowosądeckiego” (4)

W księdze wójtowsko-ławniczej z przełomu XV i XVI wieku umieszczone są nazwiska z górą 150 rzemieślników nowosądeckich ponad trzydziestu specjalności, w tym wielu majstrów kunsztu piekarskiego, kilkunastu przedstawicieli rzemiosł metalowych, kilku piwowarów, licznych młynarzy i bardzo wielu rzeźników. Właśnie rzeźnicy, którzy założyli jedno z najstarszych w mieście zgromadzeń rzemieślniczych, stanowili najzamożniejszą grupę obywateli miasta. Posiadali okazałe siedziby i jatki w dogodnych dla handlu punktach miasta. Często wchodzili w skład władz miasta.

Aby jednak dostać się do rady miejskiej, trzeba było posiadać pewną pozycję w mieście. Powołując się na dokument „Electio temporaneorum consulum civitatis Callissien, ab anno 1552”, według przepisów prawa magdeburskiego, członkami rady mogli być ludzie „[…] mądrzy, dobrzy, lat zupełnych, przynajmniej dwudziestu pięciu, w mieście osiedli, wszakże nie bardzo bogaci, ani też ubodzy, ale średniego stanu. Nadto mają być z prawego małżeństwa urodzeni, w domach zawsze mieszkający i dobrej sławy, Boga się bojący, sprawiedliwość i prawdę miłujący, kłamstwa i złość w nienawiści mający, tajemnic miejskich nie wyjawiający, w słowach i uczynkach stali, łakomstwem się brzydzący, darów nie przyjmujący, mierni, nie pijanice, nie dwujęzycznie pochlebcy, nie błaznowie, nie natrętowie, nie cudzołożnicy ani owi, którymi żony rządzą, ani fałszerze, ani zwadliwi. Też nie ma być na to obierany człowiek obcy, innego prawa i komu by było dziewięćdziesiąt lat. Bowiem i gdy które miasto [...] ma przy prawach dobry rząd onym prawom podobny, tam się wszystko z pożytkiem i pochwałą dzieje”. [ortografia i interpunkcja jak w oryginale].

Piotr J. Tengowski, „Dzieje Rzemiosła Nowosądeckiego”, Wydawca Cech Rzemiosł Różnych i Przedsiębiorczości w Nowym Sączu, 2017