fragment rozdziału 5.
Nie ma jak w domu

Krynica

W na wskroś nowoczesnym domu Drzewickich stosowano wciąż jeszcze nowatorską dla wielu gospodyń metodę przechowywania żywności zwaną pasteryzacją. Kucharka z pomocą Rozalki z upodobaniem zamykała w szklanych słoiczkach powidła i inne przetwory. Półki w spiżarni wręcz uginały się pod ciężarem tego bogactwa. Stasiowi tylko raz udało się zakraść do owego sezamu z rozkoszami podniebienia. Na co dzień ciemna komórka była pilnie strzeżona przez cerbera w postaci tęgiej kucharki. A jemu po nocach śniły się kandyzowane owoce oraz ustawione w równe rządki konfitury.

– Tere-fere! Już to widzę – odparła siostra.

– A założysz się?

– Oczywiście, że się założę! I jestem przekonana, że przegrasz. Rozalka nigdy w życiu nie wykradnie konfitur ze spiżarni. Boi się ochmistrzyni.

– O co się założymy?

– O deser – zaproponowała łakomczuszka. Dla niej był rzeczą świętą.

– Niech będzie o deser – przystał brat.

Zwycięstwa był pewien. Nie chciał tego zdradzać siostrze, ale na Rozalkę i inne kobiety z domu Pod Lipami miał już swoje sposoby. Potrafił je tak przekabacić, że zawsze dostawał to, czego chciał. Oczywiście na każdej z nich wypróbował inne metody, bo nie na wszystkie działało to samo. Przy babce Felicycie trzeba było robić potulne minki i prawić jakieś miłe słówka. W takich sytuacjach babcia nazywała go swoim małym dżentelmenem. Aurelia miękła, gdy siadał jej na kolanach i dopominał się o czułostki, a potem mawiał, jak bardzo kocha najlepszą pod słońcem ciotuchnę. Na Rozalię nic nie działało lepiej od widoku załzawionych oczu, pociągania nosem i wzdychania z tęsknoty za matką. Inną służącą, Martę, przydybał na całowaniu się z kawalerem. Od tamtej pory trzymał ją w szachu. Panicznie się bała, aby nie doniósł na nią ochmistrzyni, która była ucieleśnieniem wszelkich zasad i moralności. Na tę ostatnią musiał uważać, zarządzała służbą twardą ręką. Natomiast Apolonia miękła, ilekroć wyrecytował ładnie jakiś wierszyk. Koniecznie jeden z tych, które zadawała w minionych kilku dniach. W przeciwieństwie do rachunków, których nie rozumiał, poezja łatwo dawała się wykuć na pamięć.

Status sierotki nie był więc wcale taki zły, choć oczywiście Stanisław tęsknił czasami za matką. Cóż, gdy coraz mniej ją pamiętał? Teodozja zachowała zdecydowanie więcej wspomnień, więc niekiedy, gdy było mu szczególnie smutno, prosił ją, aby opowiedziała coś o zmarłej. W takich momentach czuł, że siostra jest najważniejszą osobą na świecie i nikt, absolutnie nikt nie jest mu równie bliski. Po miesięcznej nieobecności Ksawery z lekkim niepokojem wybierał się do tartaku. Obawiał się o to, jak przedsiębiorstwo funkcjonowało pod nieobecność jego oraz Aurelii. Córka, siłą rzeczy, została w domu. Musiała bowiem zainstalować swoich gości. Przeprosiła ojca, że nie będzie mu towarzyszyła, chociaż powinna – wszak była dyrektorem tego interesu, a w niedalekiej przyszłości miała go przejąć na własność.

Drzewicki jednak machnął tylko ręką.

– Zostań tutaj. Wiem, jak ważna jest dla ciebie Matylda. Wszak nie możesz jej porzucić zaraz po przyjeździe do Krynicy. Zaopiekuj się przyjaciółką oraz jej dziećmi, do tartaku jeszcze zdążysz pojechać. Ufam, że Witalis wraz z Jarząbkiem poradzili sobie pod naszą nieobecność.

– Dziękuję za wyrozumiałość, ojcze. Obiecuję, że wrócę do moich powinności tak szybko, jak tylko będzie to możliwe. [...]

Edyta Świętek, Fantazje niewinnych lat, wydawnictwo MANDO 2023