Zaginąć każdy może: świadomie lub nie, ale czy każdego policja szuka tak samo?

Dlaczego jest tak, że jedne poszukiwania prowadzone są tak, że na nogi niemal natychmiast, nawet po kilku godzinach od ostatniego kontaktu z bliskim stawiane są wszystkie służby a innym razem dynamika poszukiwań jest zupełnie inna?

Zgodnie z Zarządzeniem nr 124 Komendanta Głównego Policji z dnia 4 czerwca 2012 roku w sprawie prowadzenia przez Policję poszukiwania osoby zaginionej oraz postępowania w przypadku ujawnienia osoby o nieustalonej tożsamości lub znalezienia nieznanych zwłok oraz szczątków ludzkich, rozróżniamy trzy kategorie osób zaginionych.

Pierwszą i najbardziej wrażliwą grupę stanowią osoby, które nagle opuściły miejsce swojego pobytu, a okoliczności towarzyszące zaginięciu takiej osoby mogą świadczyć o zagrożeniu jej życia, w tym o jej zamiarach samobójczych. To także małoletni do 15 roku życia, których zaginięcie zgłoszono po raz pierwszy oraz osoby, które z powodu wieku, choroby, upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia czynności psychicznych nie mogą kierować swoim postępowaniem, lub wymagają opieki lub pomocy innych osób.

Rozumiem zatem, że resztę zaginięć klasyfikuje się już jako pobyt „na gigancie”? Chodzi o przypadki, w których ktoś świadomie zrywa kontakt z bliskimi? Ostatnio było kilka przypadków, w których okazało się, że tak naprawdę poszukiwany nie zaginął tylko po prostu uciekał przed życiem. Miałam nawet okazję rozmawiać z bliskimi takich osób. Co kryje się pod pojęciem drugiej i czwartej kategorii?

Druga kategoria to osoby zrywające kontakt z bliskimi świadomie i z własnej woli, takie, które już  wcześniej okazywały niezadowolenie ze swojej sytuacji życiowej, bądź nosiły się z zamiarem jej zmiany. Najczęściej zaginieni ci zabierają ze sobą swoje rzeczy osobiste.

Do ostatniej, trzeciej kategorii, zaliczamy osoby małoletnie, których zaginięcie stanowi kolejne samowolne oddalenie się z domu rodzinnego lub innej placówki, pod której kuratelą dana osoba się znajduje oraz osoby pełnoletnie, które w związku z ich przymusowym umieszczeniem w różnego rodzaju placówkach (szpitalu psychiatrycznym, domu pomocy społecznej, środowiskowym domu samopomocy) samowolnie oddaliły się ze wskazanego miejsca pobytu. W kategorii tej znajdziemy również osoby małoletnie zaginione w związku z tzw. „porwaniem rodzicielskim”.

Niezależnie od kategorii nadanej poszukiwaniom osoby zaginionej, Policja podejmuje działania poszukiwawcze niezwłocznie po przyjęciu zawiadomienia o jej zaginięciu.

Czy w związku ze wspomnianym przez Panią zróżnicowaniem kategorii równie zróżnicowane są procedury wdrażane przez policję?