Śmierć przegryzana pizzą. Porażająca relacja lekarza covidowego oddziału

Jak pisze rezydent anestezjologii  wszystkie pielęgniarki są z innych oddziałów, a więc nie są w stanie wszystkich kojarzyć. W sumie są cztery, na 40 pacjentów!

I kolejna, wstrząsająca, scena z covidowego o oddziału.

Ktoś mnie puka w plecy. Pielęgniarka z interny: – Doktorze, a możesz spojrzeć, bo tam nam się jeszcze jedna pani pogarsza. Babcia. Obrzęki, zmiany pozakrzepowe na kończynach dolnych. Każę ją położyć na brzuchu. Saturacja się poprawia.
– Jaki lekarz prowadzi?
Nikt nie wie.
– Dobra, pani musi tak leżeć.
Po kilku godzinach łapie mnie internistka.
– Pan reanimował moją pacjentkę?
– Ja? Chyba nie…
– Taka starsza pani na internie.
– Na internie przekładałem jedną panią na brzuch.
– O nią chodzi.
– Co z nią?
– Jak przyszłam, to była martwa… Jakby pan napisał, że była konsultacja anestezjologiczna…

Nawet nie zauważyła, kiedy pacjentka jej zeszła! Teraz szuka dupokrytki. I co ja mogę napisać? Brak dalszych wskazań do eskalacji terapii, czyli że była nie do uratowania? Napiszę. Pomogę. Doktor jest sama na oddziale, też musi biegać po całym szpitalu i konsultować internistycznie. Nie ma szans, żeby to ogarnęła.

Czytaj też Wojewoda Kmita o pandemii: co będzie dalej nie wiemy, ale jesteśmy przygotowani 

Autor porażającej relacji szpitalnego dyżuru stwierdza wprost. Covidowe oddziały są po to, żeby „ludzie nie schodzili na ulicy”.

Pamiętam z ostatnich dni jednego z covidowych pacjentów. Konsultowałem go na jakimś oddziale. Jak podszedłem do niego, miał niecałe 60 proc. saturacji. Patrzę, a w jego nogach leżą wąsy tlenowe!
– Dlaczego to nie jest podłączone? – krzyczę do pielęgniarki.
– A bo nie ma kto mu tego podłączyć, doktorze!
Jezu! To zakładam te wąsy. Mija doba. Pacjent niewydolny oddechowo trafia do mnie na OIOM. Leży sobie pod respiratorem, leży, aż się butla z tlenem skończyła. I zmarł. Taka to, k***wa, smutna przygoda się zdarzyła.

Czytaj tez Czarny scenariusz dla Sącza. Covidowy szpital w hali sportowej przy Nadbrzeżnej

To tylko niektóre budzące grozę „rodzajowe scenki „ z covidiowej umieralni” , bo relacja jest bardzo długa i bardzo przygnębiająca. Sam lekarz konkluduje, że anestezjolodzy mają grubą skórę i często oglądają śmierć, bo taką mają pracę.

- Mówimy: „mogę reanimować i jeść kanapkę”, ale dziś łapię się za głowę. Jesteśmy wykończeni fizycznie i psychicznie. A to nie jest nawet środek epidemii. Miesiące walki przed nami. Wypłaszczanie krzywej widać tylko w ministerstwie. I chyba tylko dzięki sztuczkom matematycznym. Bo u nas jest dramat. ([email protected], fot. europrl.eu)