Miał zaledwie 15 lat, a przed sobą całe życie. Uczeń sądeckiej szkoły popełnił samobójstwo

- Każdy przypadek aktu samobójczego jest inny i niesie za sobą inną historię - wyjaśniała jakiś czas temu na łamach naszego portalu Magdalena Wajda, psycholog i dyrektor Instytutu Diagnostyki, Opiniodawstwa i Pomocy Psychologicznej WSB-NLU. - Dlatego nie jest łatwo jednoznacznie wyodrębnić przyczyny, które prowadzą do śmierci wśród młodych ludzi. Z punktu widzenia wiedzy psychologicznej można jednak wyróżnić czynniki ryzyka. 

Nawet najdrobniejsze niepowodzenie może urosnąć do wielkiej porażki. Kształtująca się osobowość adolescenta sprawia, że jest on niezwykle wrażliwy, bardzo podatny na sugestie i wpływy innych osób. Towarzyszą mu częste zmiany nastrojów, od euforii do stanów depresyjnych. Warto zaznaczyć, że dorastający człowiek bardzo krytycznie patrzy na siebie. Jeśli coś mu nie wychodzi, to nie stosuje wobec siebie taryfy ulgowej, tylko postrzega siebie jako bezwartościowego. 

Zobacz też Tragedia! Znalazł przed blokiem zwłoki młodego mężczyzny. Miały ranę postrzałową 

Rodzicom nawet nie przychodzi do głowy, że jakaś błahostka dokonała takiego spustoszenia w samoocenie ich dziecka. Wówczas zaczyna ono widzieć tylko zjawiska negatywne i jest rozczarowane. W takich sytuacjach nagle nastolatek preferuje postawę wycofania, dystansu i żyje w poczuciu głębokiego osamotnienia. To subiektywne poczucie bywa tak trudne i niosące ból, że urasta w skrajnych przypadkach do roli głównego życiowego problemu mogącego skłonić go do najgorszego, czyli samobójstwa.

Samobójstwo jako forma zwrócenia na siebie uwagi. Zamach na własne życie dokonany przez młodego człowieka ma być próbą zasygnalizowania faktu, iż nie radzi już on sobie z przeżywanymi emocjami i problemami i ma za zadanie wywołać reakcję wśród osób, które są dla niego znaczące. Bywa też tak, że decyzja o samobójstwie stanowi prymitywną, impulsywną reakcję na krótkie spięcie - np. w sytuacji zagrażającej kary ze strony rodziców czy kompromitacji. W takich sytuacjach próba odebrania sobie życia może stanowić akt demonstracyjny lub teatralny.

W domach, gdzie rodzice nie chwalą swoich dzieci, wytykają błędy i stosują więcej kar niż nagród, wzrasta dziecko, które czuje, że w swojej rodzinie nic nie znaczy. Powoduje to, że towarzyszy mu przekonanie, iż nie jest w stanie stawić czoła trudnym sytuacjom, które go spotykają. Nie wierzy w siebie, czuje się zdany na łaskę losu. Wówczas może się okazać, że w głowie takiego dziecka samobójstwo będzie stanowiło jedyną możliwą ucieczkę od problemów.

Dzieci, które były wychowywane przez nadopiekuńczych rodziców, nie radzą sobie z porażkami. Wydawać by się mogło, że miłość jest najlepszym lekarstwem na problemy i samotność. Niestety, jeśli jest ona zaborcza, może się okazać, że dojrzewający człowiek będzie miał problem w określeniu tego, kim jest. Nie będzie potrafił wyznaczyć sobie swoich celów, a sposób jego funkcjonowania i myślenia będzie narzucony przez rodziców. Natomiast nadmierna ochrona dziecka, wychowywanie go z dala od problemów i wyręczanie go z pewnością nie przygotuje go do tego, żeby stawić czoła życiowym wyzwaniom.    

Czytaj dalej na kolejnej stronie...