Przyroda według Tabasza (66). Czas kleszcza

Młody kleszcz ma ledwo parę milimetrów długości, spłaszczone ciało i żwawo przebiera ośmioma odnóżami. Nażarty ledwo się rusza, ale za żadne skarby nie wolno mu pozwolić ujść z życiem. Taki najedzony kleszczyk zniesie kilka tysięcy jaj. Wylęgłe z nich drobne, (ale zażarte!) larwy, tudzież kolejne stadia rozwojowe będą polować na krwiste istoty. Myszy i inne gryzonie, jeże, ptaki. Widziałem nawet jaszczurkę, której łuskowany pancerz nie oparł się ryjowi kleszcza. Z lubością atakuje ludzi. Miękka skóra, dużo pysznej krwi. Idealny, łatwo dostępny cel. Kleszcze muszą przynajmniej raz w życiu najeść się do syta. Są niebywale wytrzymałe i mogą głodować prawie dwa lata. Z niesamowitą cierpliwością czają się na końcu traw i cieniutkich gałązek. Najmniejszy ruch i ciepło żywej istoty budzi je do życia. Jeśli nie dadzą rady spaść na grzbiet ofiary, będą chciały doczepić się sierści. Jeśli nieszczęśliwie spudłują, wdrapią się na poprzednie miejsce. Niezrażone będą czekać aż do skutku. Kiedyś trafiłem po śladach do zacisznego miejsca, gdzie sypiały sarny. Tuż przed moim nosem, na sterczącej gałązce kilka kleszczy czule wyciągało łapki w moją stronę. Na trawie roiło się od pajęczaków, a po drodze strząsnąłem z siebie parę sztuk. Nie będę ukrywał, że wiałem z sarniego legowiska, co sił w nogach. Przy tak długiej liście żywicieli paskudni krwiopijcy mogą przenosić groźne choroby. Na Mazurach wiosenne zapalenie mózgu, zaś w całym kraju boreliozę. Na nasze szczęście (proszę nie wierzyć w medialne doniesienia, tylko w statystyki!), bardzo rzadko.
Wrócę do znalezionego na kocie czy piesku kleszcza. Wyrwać i zabić. Odradzam ręczną eksterminację, gdyż z pękającego z trzaskiem pasożyta wyłazi paskudna maź. Paskudztwo! Najlepiej utopić czy spalić.