Przyroda według Tabasza (53). Bogatka, mała ale z fantazją

Jeśli będziecie mieli okazje przyjrzeć się jej z bliska, to spójrzcie na jej dziób. Ostry jak szpilka, długi, ruchliwy. Opowiem Wam, co tym narzędziem sikorka może zdziałać. Znalazłem kiedyś płaczącą wierzbę, posadzoną bez wyobraźni blisko domu. Wyrosła, rzucała cień i ktoś ją przyciął. Kikuty szybciutko zaatakowały grzyby. Gruby na pół metra pień, przerośnięty grzybnią zamienił się w gąbczastą masę. Wtedy nadleciały sikorki. Kuły miękką jak papier masę niczym pneumatyczne młoty. Na ziemię leciał deszcz trocin. Po paru dniach resztki po wierzbie zaczęły wyglądać niczym klasyczny szwajcarski ser. Obejrzałem dokładnie ową "kopalnię”, bo zaczęło mnie zastanawiać, czego u licha tam szukają. W drzewie nie było śladu po larwach owadów, żadnych korytarzy, nic jadalnego. Sikorki uwielbiają zakładać gniazda w najbardziej nieprawdopodobnych miejscach: skrzynkach na listy, słupkach ogrodzeniowych. Potrafią wydłubać w miękkim drzewie zgrabną dziuplę. Niemniej żaden ptak przy zdrowych zmysłach nie założy gniazda w drewnianym pniaku o półtorametrowej wysokości. Koci emeryt, ślepy i głuchy znajdzie gniazdko w jednej chwili. Kiedy kolejny raz patrzyłem na szalejące ptaki przyszło mi do głowy tylko jedno racjonalne wytłumaczenie. To była zabawa. Dziurawienie miękkiego drewna sprawiało im przyjemność. Więcej nic. Ot, ptaszek mały, ale z fantazją.