I Ty możesz zostać strażakiem. Jak?
W wydanym przez zarządcę Małopolskich dóbr ziemskich Jakuba Kazimierza Haura w 1689 r. kompendium „Skład albo skarbiec znakomitych sekretów oekonoyey ziemiańskiej” znalazło się wiele porad i sposobów walki z ogniem. Haur w szczególności postulował wprowadzenie dotkliwych kar dla podpalaczy.
Okres rozbiorów zahamował ogólny rozwój kraju, pomimo tego we wszystkich trzech zaborach udało się wprowadzić przepisy regulujące kwestie ratownictwa ogniowego. W 1865 roku w znajdującym się pod zaborem austriackim Krakowie, z koncepcji Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń powołano pierwszą „Ochotniczą Straż Ogniową”. W całym Królestwie Polskim działało wiele straży pożarnych, jednak ich działania nie były koordynowane centralnie. W chwili, gdy kraj odzyskiwał niepodległość dało się wyróżnić blisko 1600 zastępów straży ogniowej.
Pierwszy w niepodległej Polsce Zjazd Strażactwa Polskiego miał miejsce 8 i 9 września 1921 r. w Warszawie. Udział w nim wzięło 3707 delegatów z 742 straży. Jego celem było: „zjednoczenie organizacyjne strażactwa w imię wielkiej idei nierozerwalności wskrzeszonej ojczyzny oraz zespolenie wszystkich sił duchowych i fizycznych narodu w dobie jej budowy". Zjazd stał się kamieniem węgielnym dla rozwoju polskiego pożarnictwa.
Utworzono Główny Związek Straży Pożarnych Rzeczypospolitej Polskiej. Pod koniec 1923 roku w jego skład wchodziły związek Floriański, który kierował pracami straży ogniowych z terenu województwa warszawskiego, wołyńskiego i polseskiego, związek Małopolski, Wielkopolski, Cieszyński, Pomorski, Krakowski, Lubelski, Wileński, ŁÓDZKI, Nowogrodzki, Kielecki i Białostocki. Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 października 1949 r. Związek Straży Pożarnych Rzeczypospolitej Polskiej został rozwiązany. Pod koniec 1956 roku nastąpiła reaktywacja Związku. W 1992 roku zmienił nazwę na Związek Ochotniczych Straży Pożarnych Rzeczypospolitej Polskiej.