Zaczął walczyć w wieku ledwie 16 lat! Dla uczniów to było wielkie przeżycie

- Naszym zadaniem było samodzielne wybranie postaci, zebranie informacji na jej temat i rozpowszechnieniu jej. Zdecydowaliśmy się na postać Mariana Mordarskiego. Źródłami informacji były rozmowa z działaczem historycznym Jerzym Basiagą, który jest prezesem „Osądź mnie Boże” imieniem księdza Władysława Gurgacza oraz książka „Masz synów w lasach, Polsko...” pod redakcją Dawida Golika wydana w 2014 roku – opowiada o przedsięwzięciu Amelia Łabuda, która realizowała je ze swoim kolegą Piotrkiem Olejarzem.

Co udało się im ustalić? Poniżej przedstawiany przygotowany przez nich życiorys.

Marian Mordarski był wybitnym człowiekiem, powojennym dowódcą partyzantki oraz znakomitym naukowcem w dziedzinie mikrobiologii. Urodził się 10 listopada 1927 r. w Nowym Sączu.  Razem z rodzicami mieszkał przy ulicy Lipowej 7, gdzie ukończył Szkołę Powszechną im. Tadeusza Kościuszki. Gimnazjum kończył podczas tajnego nauczania. Gdy wybuchła wojna miał zaledwie dwanaście lat, a jako szesnastolatek został żołnierzem AK w Nawojowej. Mordarski otrzymał wtedy pseudonim „Orzeł”, a później „Ojciec” i „Śmiga”.  Mężczyzna bardzo dobrze wykonywał powierzone mu zadania. Powiązany był ze spalaniem mostu „Pod Hubą” na Dunajcu 12 października 1944 r. i wieloma innymi działalnościami, ale najważniejszą akcją, w której uczestniczył była akcja polegająca na zlikwidowaniu okrutnego ubowca Tadeusza Lecyna. Marian po uroczystej Mszy Świętej w 1945 r. jako żołnierz prowadził wojskową paradę na ulicach Nowego Sącza i złożył wtedy swoją broń.

Po tym wydarzeniu został przesłuchiwany przez bezpiekę. Mordarski chciał zaznać spokoju i wyjechał do Wrocławia, gdzie próbował zacząć nowe życie. Dostał się tam na studia na Wydział Przyrodniczy. Przesądził również o przystąpieniu do koncesjonowanego Związku Akademickiego Młodzieży Polskiej. Na jego nieszczęście UB dowiedziało się o jego ucieczce i cały czas go śledziło.  Mordarski został oskarżony o bycie „kadrowym bandytom z przeszłości”. W tym czasie otrzymał kategoryczny zakaz opuszczenia kraju, co utrudniało mu rozwój z dziedziny nauki. Mimo to został tytułowanym profesorem.

Były żołnierz po jakimś czasie został uniewinniony z zarzutów i mógł powrócić do codzienności. Mordarski ostatecznie był dyrektorem Instytutu Immunologii i Terapii Doświadczalnej Polskiej Akademii Nauk we Wrocławiu „Instytut Hirszfelda”. Został również mianowany prezydentem Europejskiej Federacji Towarzystwa Mikrobiologicznego. Pomimo przeciwności losu dożył wolnej Polski. Mężczyzna prowadził dwa odmienne życiorysy. Można powiedzieć, że były to całkowicie różne postacie połączone jednym imieniem i nazwiskiem. Profesor Mordarski miał żonę i dwóch synów. Zmarł w 2003 r. we Wrocławiu, gdzie został pochowany.