Oto skąd się wzięła tradycja ubierania choinki

Bożonarodzeniowe drzewko jest tradycyjną dekoracją świąteczną, bez niej ciężko wyobrazić sobie święta. Jednak historia choinki w Polsce (gdzie królowała podłaźniczka)  jest stosunkowo krótka. Zwyczaj jej ubierania przywędrował do nas bowiem z Niemiec, na początku XIX wieku. Co ciekawe na początku tradycja ta była traktowana przez Kościół jako pogańska. Mimo to zyskiwała coraz więcej zwolenników w wielu krajach. 

Zwyczaj ubierania choinki narodził się w Alzacji. Zwolennikiem tej tradycji był Marcin Luter, a więc choinki szybko stały się popularne w protestanckich Niemczech. Następnie tradycję przejęła m.in. Francja i Anglia, a po niej - w konsekwencji - Północna Ameryka.

Do Polski, wraz z rozbiorami, obyczaj przynieśli Prusacy na swoich bagnetach, między XVIII a XIX wiekiem. Początkowo choinkę ubierano głównie wśród arystokracji, dopiero później dekorowali ją również ludzie z innych warstw społecznych, przede wszystkim w mieście. Na wsi choinki stały się popularne dopiero w dwudziestoleciu międzywojennym, a i to, głównie w rejonach południowej i centralnej Polski.

Czytaj też: Nowy Sącz: idąc na pasterkę można zobaczyć szopkę na plantach [ZDJĘCIA]

Choinkę ozdabiano ciastkami, piernikami w kształcie serc, orzechami. Często pojawiały się też tzw. rajskie jabłuszka, własnoręcznie wykonywane w trakcie adwentu ozdoby z bibuły, kolorowych papierów, piórek, wydmuszek, słomy i źdźbeł traw. Na gałązkach w wieczór wigilijny zapalano świeczki i zimne ognie. W XIX wieku zastąpiono jest lampkami elektrycznymi. 

Tradycję dekorowania drzewka bożonarodzeniowego upodobali sobie głównie mieszkańcy południa. Górale mieli swoją koncepcję, którą nazywali „jutka”. Góralska tradycja polegała na tym, że drzewko wieszano do góry nogami i przyozdabiało różnymi słodyczami i suszonymi owocami. Łakocie umieszczano specjalnie nad płonącymi świeczkami, aby te mogły spadać na ziemię i być zjadane przez domowników.

[email protected], fot. DK