O Bitwie Warszawskiej i poległych w wojnie polsko-bolszewickiej grybowianach

Na drodze bolszewików do podboju Europy w 1920 r., stała już tylko Warszawa, tylko nasza Ojczyzna, więc to tutaj ważyły się losy dalszych dziejów Europy, porządku państwowego ustalonego po I wojnie światowej, a przede wszystkich chrześcijańskiej tożsamości. Tak też historia znów zatoczyła koło, i jak dzięki zwycięskiej bitwie Jana III Sobieskiego pod Wiedniem w 1683 r. – obronione zostało chrześcijaństwo, tak podobnie dzięki oddaniu rodaków ochroniono je również w 1920 r., tym razem przed wojującym komunizmem.

Bitwa Warszawska to przełomowy moment w wojnie pomiędzy Polską a bolszewicką Rosją (1919-1921), która dążyła do podboju europejskich państw i przekształcenia ich w sowieckie republiki. Było to zgodne z ideologią komunistyczną i założeniami rosyjskiej partii bolszewików, której program wytyczały m.in. myśli W. Lenina. Po klęsce wojsk rosyjskich pod Warszawą, ów przywódca komunistów, we wrześniu 1920 r., wskazując na cele wojny powiedział m.in.: „gdzieś pod Warszawą znajduje się nie centrum polskiego rządu burżuazyjnego i republiki kapitału, ale centrum całego współczesnego systemu imperialistycznego, oraz że okoliczności pozwalają nam wstrząsnąć tym systemem i prowadzić politykę nie w Polsce, ale w Niemczech i w Anglii. Tym samym stworzyliśmy w Niemczech i Anglii zupełnie nowy odcinek rewolucji proletariackiej, walczącej z ogólnoświatowym imperializmem…”.

Słowa te dowodzą jak w perspektywie Bitwy Warszawskiej istotne było owo zwycięstwo militarne Polaków, nie tylko ze względów wojskowych, ale przede wszystkim ze względu na tożsamość chrześcijańską, kulturę łacińską i ład społeczny w Europie, choć borykającej się z różnymi innymi problemami. Słowa powyższe dowodzą jak ważne znaczenie miała i ma Warszawa, polskość oraz to co stanowi o naszym narodzie, naszej państwowej świadomości.

Nie ulega wątpliwości, że dążenia bolszewików do podboju Europy, miały na celu rewolucję, która była ważnym elementem ateistycznej walki z religią chrześcijańską i tym wszystkim co u swego fundamentu było przesiąknięte wiarą w Boga. Owa rewolucja miała wywrócić ukształtowaną przez wieki tożsamość chrześcijańską Europy i przynieść „wolność” – tak naprawdę przez ideologiczne zniewolenie, o czym niemal trzydzieści lat później przekonały się narody Bloku Wschodniego, także i Polska zniewolona również wojującym komunizmem. Podobnie ład i tożsamość miała kiedyś wywrócić rewolucja francuska, której założenia wolnościowe oraz ateistyczne były niemal identyczne jak w bolszewickiej rewolucji.

Bitwa Warszawska – zwana również Cudem nad Wisłą, mimo innego kontekstu powstania tego określenia, okrzepło poprzez religijne aspekty wydarzenia m.in. zawierzenia rodaków Matce Bożej, bliskości Jej święta, a przede wszystkim symbolu zwycięstwa nad ateistyczną ideologią – była kilkudniową batalią, która wykazała kunszt dowództwa polskich oddziałów wojskowych. Toczyła się w dniach 12-25 sierpnia 1920 r. Kluczowymi dniami bitwy były 15 i 16 sierpnia, kiedy to znad Wieprza Wojsko Polskie pod przywództwem Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego, przeprowadziło oskrzydlający Armię Czerwoną manewr, który został opracowany przez Szefa Generalnego Wojska Polskiego Tadeusza Rozwadowskiego.

W połączeniu z walkami na przedpolach stolicy m.in. w Radzyminie, zwycięstwo było kluczowym momentem w wojnie z bolszewikami toczonej od 1919 r., aż do zawarcia pokoju początkiem 1921 r. Waga zwycięstwa, a dalej ostateczne przechylenie szali zwycięstwa na polską stronę ochroniły Europę przed bolszewickim podbojem. Dlatego też zdaniem wielu Bitwa Warszawska należy do najważniejszych, przełomowych w dziejach świata. Owo zwycięstwo umocniło niepodległość Polski, a klęska Rosjan została przez nich powetowana w 1939 r. i następnych latach.

Warto pamiętać, że kolejne pokolenia Polaków były wychowywane m.in. na pamięci o Cudzie nad Wisła, jako ważnego budulca tożsamości dziejowej oraz państwowości II Rzeczypospolitej. Dla wielu udział w wojnie z bolszewikami był kontynuacją drogi walki o wolność narodu, począwszy od I wojny światowej. Dla innych z kolei owa wojna była początkiem służby Ojczyźnie, która ukształtowała wielu patriotycznie. Wśród bohaterów wojny z bolszewikami, którzy w kolejnych latach stali się patriotycznymi wzorami, wymienić należy m.in. rtm. Witold Pileckiego, który już tutaj jako kawalerzysta brał udział w obronie Grodna, a jako członek 211. pułku ułanów uczestniczył m.in. w Bitwie Warszawskiej.

Za swoja postawę został odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych. Po latach dał świadectwo miłości do Ojczyzny oraz wierności ideałom, co kształtowało się w wielu momentach jego życia m.in. uczestnicząc w bitwie ważącej o losach Polski i Europy. Wśród bohaterów Cudu nad Wisłą jest również ks. Ignacy Skorupka, którego śmierć stała się jednym z symboli Bitwy Warszawskiej. Jako kapelan jednego z oddziałów duszpastersko posługiwał polskim żołnierzom, aż został zabity 14 sierpnia pod Ossowem w trakcie walk.