Kim byli ludzie cieszący się największymi względami Stalina?

(...) Widok zbliżającego się generalissimusa i jego orszaku mroził krew w żyłach każdemu młodszemu urzędnikowi, który akurat przechodził korytarzem. Ubrani po cywilnemu ochroniarze szli dwadzieścia pięć kroków przed i dwa metry za Stalinem, natomiast umundurowani strażnicy podążali za nim wzrokiem. Wśród tej falangi pretorianów, poruszających się bezgłośnie, ale szybko i dziarsko, szedł ciężkim, niezdarnym krokiem krępy imperator ze swoją piękną głową górala, spadzistymi ramionami i tygrysimi zmarszczkami. Każdy, kto go zobaczył, musiał stanąć plecami do ściany i pokazać ręce. Młody dyplomata, Anatolij Dobrynin, też znalazł się kiedyś w takiej sytuacji: „Przycisnąłem się plecami do ściany”. Stalin „nie omieszkał zauważyć mojego zmieszania” i spytał „kim jestem i gdzie pracuję”. Potem, „podkreślając swoje słowa powolnym ruchem palca prawej dłoni” przed twarzą Dobrynina, oświadczył:

–Nie musicie się bać towarzysza Stalina. To przyjaciel.

Dobrynin zadrżał.

Spacer do kina trwał kilka minut. Stały tam rzędy błękitnych, miękkich wyściełanych foteli ustawionych parami, a pomiędzy nimi stoliki z wodą mineralną, winem, papierosami, pudełkami czekoladek. Na podłodze leżał szary dywan. Przed przyjściem Stalina członkowie Politbiura zajmowali swoje miejsca, pozostawiając pierwszy rząd pusty. Witał ich szef kinematografii, Iwan Bolszakow, który kierował przemysłem filmowym od 1939 roku i był w tym otoczeniu nieodzowną, ale komiczną figurą. (...)

Simon Sebag Montefiore, Stalin. Dwór czerwonego cara, Wydawnictwo Znak, 2021

Dziękujemy Wydawnictwu Znak za udostępnienie publikowanych fragmentów