(...)

Jak wyznać miłość?

Lucyna Kirwil: Jak to jak? Nożem. „...Kto na ławce wyciął serce i podpisał głupiej Elce...”.

Jerzy Bralczyk: Bardzo dobre. Ale są też inne środki i metody: „On się mnie zalecoł, bo jak szłam po wodę, to za mną gnojem rzucoł”.

LK: Można też śnieżkami, gwiżdżąc albo oblewając wodą na śmigusa.

JB: Bije, znaczy kocha.

LK: Straszne.

JB: No, straszne. Ale w naszej kulturze wstydzimy się kontaktu fizycznego, wstydzimy się kryjących się za nim emocji. Dlatego kontakt fizyczny, który sprowadza się do przemocy, jest niestety łatwiej akceptowany. Zwłaszcza w młodości, przez rówieśników. Bo jak podejdę i pogłaszczę dziewczynę po twarzy, to mnie koledzy wyśmieją. Więc już lepiej ją podszczypnę, pociągnę za warkocz albo natrę śniegiem.

LK: Cielęca miłość! Ale młodych chłopców nikt nie uczy, jak mówić o uczuciach. Więc jakiekolwiek wyznanie to dla nich droga przez mękę. Mnóstwo głupot przy tym robią. I dlatego, że się przed kolegami wstydzą, i dlatego, że nie mają doświadczenia, i dlatego, że się czują niepewni. Nie potrafią wprost powiedzieć: „lubię cię”. Tymczasem dziewczynka w ich wieku chce, żeby jej chłopiec coś miłego powiedział, przysłał wierszyk, serduszko narysował. Niechby choć zaschnięty kwiatek dał.

JB: Nie wiem, czy one nadal tego chcą. Może marzą, żeby mem im jakiś miłosny przysłał?

Też mam wątpliwości, czy współczesne dziewczyny taki serduszkowy oldschool rusza.

LK: Eee tam. Dziewczynki na pewno wciąż lubią romantyczne gesty. Młode kobiety też, nawet surowe na pozór bizneswoman zwykle czekają, aż mężczyzna przyklęknie przed nimi i otworzy czerwone pudełko z pierścionkiem w środku. Książki i seriale utrwalają takie oczekiwania. (...).

Jerzy Bralczyk i Lucyna Kirwill w rozmowie z Karoliną Oponowicz "Pokochawszy", wydawnictwo Agora 2018