W klasztorze Rita żyła przez blisko czterdzieści lat. Zmarła 22 maja 1457 roku

Święta Rita krótki życiorys

Specjalistka od cudów

W klasztorze Rita żyła przez blisko czterdzieści lat. Zmarła 22 maja 1457 roku, w wieku siedemdziesięciu sześciu lat. Zanim jednak odeszła do Pana, miały miejsce niesamowite wydarzenia. Wyczerpana zakonnica – w środku zimy – poprosiła swoją kuzynkę o przyniesienie róży z ogrodu w Roccaporenie. Zdziwiona kobieta udała się we wskazane miejsce i wśród śniegu znalazła piękną czerwoną różę. Zaniosła kwiat Ricie, a  ta wypowiedziała kolejną dziwną prośbę: „Przynieś mi, proszę, figę z rosnącego w moim ogrodzie drzewka”. I ta prośba została spełniona, choć nie był to czas owocowania fig[1].

Po śmierci Rity Jej ciało zaczęło wydzielać przyjemną woń, a rana stygmatu zasklepiła się, tak że pozostała na czole jedynie blizna. Do dziś nie wiadomo, jak to się stało, że w momencie śmierci augustianki w całej miejscowości rozdzwoniły się dzwony. Ludzie nie mieli wątpliwości, że odeszła od nich Święta. Już przy trumnie czciciele Rity modlili się i palili świece. Jako pierwszy za przyczyną Rity uzdrowiony został stolarz, który miał przygotować dla Niej trumnę. Wstawiennictwa Rity doświadczyła także Jej kuzynka, odzyskując sprawność w sparaliżowanej ręce.

W 1626 roku, dzięki staraniom Constanzy Barberini, bratanicy Ojca Świętego Urbana VIII, rozpoczął się proces beatyfikacyjny Rity. Na początku zbadano Jej ciało. Stwierdzono, że przez sto siedemdziesiąt lat, jakie minęły od śmierci Rity, nie uległo ono rozkładowi, a ponadto wydziela przyjemną woń. Specjalna komisja zbadała kult i przesłuchała wielu świadków, którzy otrzymali za wstawiennictwem Rity szczególne łaski. Dzięki temu papież wyraził zgodę na beatyfikację, która odbyła się 16 lipca 1628 roku w kościele św. Augustyna w Rzymie. Rita nie żyła już wówczas od prawie stu osiemdziesięciu lat. Podczas ceremonii beatyfikacyjnej wydarzył się wspomniany we wstępie cud – nowa Błogosławiona otworzyła oczy, uciszając w ten sposób zebrany na uroczystości tłum.

W 1682 roku w Cascii pojawiła się komisja, która badała doczesne szczątki Świętej. W protokole z jej prac, który zachował się do naszych czasów, czytamy, że ciało Rity było: „nienaruszone, o białej karnacji, nieuległe rozkładowi, z oczami otwartymi, dłońmi podobnie białymi (…). Rozpoznano także suknie i welony, które miała na głowie, a nosiła za życia. Błogosławione ciało zostało w nie ubrane po śmierci i włożone do tej samej skrzyni, gdzie się obecnie znajduje. (…) Nie było balsamowane ani otwierane, ale włożone do skrzyni, gdzie się znajduje w zupełnej całości”[2].

(...)

Cuda św. Rity, świadectwa i modlitwy, wydawnictwo WAM