Nagroda ks. Kumora: Bronek z Obidzy

Bronek z Obidzy, a właściwie Bronisław Kozieński, zgłoszony został do Nagrody im. Ks. Prof. Bolesława Kumora w kategorii „Sądecki Autor”. Twórca „strefy ciszy” (2014) urodził się w 1963 roku w Obidzy. Z zawodu jest stolarzem z zamiłowania zaś poeta. Jego pierwsze wiersze powstały w 2007 roku. Jego wiersze publikowane są w lokalnej i ogólnopolskiej prasie oraz na poetyckich portalach internetowych. Jego twórczość obejmuje głównie tematykę górską, ale nie brak w niej również rozważań na temat życia i człowieka. Obok własnych doświadczeń w poezji Bronka z Obidzy pobrzmiewają echa Kasprowicza, Tetmajera i Staffa.  

„Pisać zacząłem po czterdziestce. Miało to miejsce w Norwegii w Trondheim. Odrzuciłem alkohol, który mi od czasu, do czasu towarzyszył. Koledzy oddawali się różnym rozrywkom po pracy, ja przeczytałem już wszystkie dostępne w języku polskim książki, gazety, zacząłem więc zapisywać na kartkach z worków po cemencie moje myśli, doznania, przeżycia, obserwacje, które opublikowałem po powrocie do kraju w Drukarni Goldruk w Nowym Sączu pt. „Orły nad Sokolicą” – wskazał w rozmowie z prof. Bolesławem Faronem („Sądeczanin”, Nowy Sącz wrzesień 2015).

Momentem przełomowym w twórczości Kozieńskiego jest tomik „Wiklinowe ptaki” (2015) wydany przez krakowskie Wydawnictwo Edukacyjne, zawierający wybór aż 100 wierszy.

„Czwarty tom wierszy Bronisława Kozieńskiego jest sam jak tytułowe „wiklinowe ptaki”: setka utworów kryje w sobie nieodparty urok tajemnicy, pociąga zamkniętym w wiklinie i dużej klatce czarem, zmusza do poszukiwań schowanego skarbu, niekiedy zakrzyczy ostrzegawczo i trochę fałszywie. Są w tym tomie teksty urocze i są też niekoniecznie udane, są teksty malujące i odzierające nasz świat z wielkości” – pisze w recenzji „Wiklinowych ptaków” Bogusław Kołcz („Almanach Sądecki”, Nowy Sącz 2015).

Bronek z Obidzy „Wniebogłosy”

Może i jest w tym trochę racji, że gdzie bym nie był, o czym gadał,
zawsze do gór słowem powracam, góralską nutką dopowiadam.

Kamienie też tu macie inne, takie, że pewnie z osiem razy,
klaszcząc o lustro, skoczą zwinnie, nie tak jak nasze górskie głazy
wiatrem chłostane, gromem cięte, zwilżane kroplą mgielnej rosy
w zwałach rumowisk, niebożęta, milczące głucho wniebogłosy.

Inaczej widzę, nie z daleka , odlatujące kormorany,
które mnie kiedyś tak urzekły piosenką o nich napisaną.
Przez nią myślami lotnych ptaków jak złodziej z gór tu przybywałem,
kradnąc z uśpionych tataraków, mazurską nocą, snów kawałki.

Splatałem je jak tamten człowiek nad brzegiem sieci potargane,
lecz co dzień spod otwartych powiek, to świt kradł moje sny nad ranem.
Ech! Gdyby można nabrać w ręce, albo zaczerpnąć, chociaż w jedną,
sam nie wiem, czego chciałbym więcej, lecz wiem, że nigdy by nie zwiędło.

Pachnący bryzą strumień wiatru, na pewno czerpałbym obiema,
potem jak siewca szedł ku Tatrom, rozsiewał tam, gdzie takich nie ma.

Z mazurskiej ziemi - dla górala podarowane stare wiosło
jak krzyż Giewontu wsadzę w skały, by wyrastało w niebo głośno.

***

Bronek z Obidzy (właśc. Bronisław Kozieński) urodził się 18 września 1963 roku w Obidzy na Sądecczyźnie. W latach 1979–1981 uczęszczał do Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Starym Sączu, gdzie uzyskał uprawnienia stolarskie. Potem podejmował różne prace w najbliższej okolicy. W 1986 r. założył własną działalność gospodarczą. Po roku 1990 wyjeżdżał do robót budowlanych do Danii, Francji, Niemiec i Norwegii. Wydał trzy tomiki poezji: Orły nad Sokolicą (Nowy Sącz 2009?), Nie szkoda gadać (Obidza, Nowy Sącz 2010), Strefa ciszy (Kraków 2014). Jego poezję można znaleźć na różnych portalach w Internecie, w antologiach, almanachach i czasopismach w kraju i za granicą.

(oprac. JB)
Fot. archiwum Bronka z Obidzy/facebook